Αλεξανδρούπολη: Το παιδάκι που ζητιάνεψε για ένα σάντουιτς γιατί πεινούσε

Σε κατάστημα fast food της Αλεξανδρούπολης, εκτυλίχτηκε μόλις χτες η σημερινή αληθινή ιστορία. Μπροστά στα μάτια μας, μπροστά στα μάτια όλων, ένα παιδί περίπου 10 ετών, με μια σακούλα στο χέρι που περιείχε λίγα ρούχα, εμφανώς ταλαιπωρημένο, μπήκε στο κατάστημα διστακτικά και ζήτησε από την υπεύθυνη δωρεάν φαγητό. Η υπεύθυνη όχι μόνο ανταποκρίθηκε θετικά αμέσως αλλά ζήτησε από το προσωπικό να ετοιμάσει πρώτα σάντουιτς για να φάει το παιδάκι και μετά να εξυπηρετηθούν οι πελάτες που είχαν δώσει παραγγελία. Το κοριτσάκι πήρε το σάντουιτς αλλά δεν έμεινε μέσα στο κατάστημα να το φάει. Ήταν φανερό ότι ντρέπονταν και δεν ήθελε να έχει άλλη επαφή με τον κόσμο. Ένιωθε ίσως ότι δεν ανήκει στον χώρο που είχε ζέστη και άλλους ανθρώπους αλλά έξω στο κρύο και στη μοναξιά.

Ήταν αδύνατον να μη ρωτήσουμε την υπεύθυνη αν έχει ξαναδεί το παιδί, αν αυτό συμβαίνει συχνά. Μας απάντησε ότι το συγκεκριμένο κοριτσάκι το βλέπει πρώτη φορά αλλά το φαινόμενο είναι καθημερινό. “Υπάρχουν μέρες που έρχονται και 4 και 5 παιδιά. Να πω τι; Όχι δεν θα σας δώσω φαγητό; Μπορεί να πει κανείς τέτοιο πράγμα σε ένα παιδάκι που σε κοιτάει στα μάτια και βλέπεις ότι πεινάει;”

Οι περισσότερες περιπτώσεις τέτοιων παιδιών έχουν να κάνουν με εκμετάλλευση. Τα παιδιά αυτά έρχονται μαζί με ενήλικες συνοδούς που δεν είναι πάντα οι γονείς τους, κανείς δε ξέρει ακριβώς από που. Μερικές φορές από τη Βουλγαρία άλλες φορές από άλλες περιοχές της Ελλάδας. Υποχρεώνονται να ζητιανεύουν και όταν τελειώσει η βάρδια τους δεν τους δίνουν ούτε φαγητό… Σε πολλές περιπτώσεις πολίτες καλούν την αστυνομία η οποία προβαίνει σε ενέργειες σε σχέση με τους συνοδούς τους αλλά με τα παιδιά να κάνει τι; Να τα κρατήσει στο τμήμα; Να τα προωθήσει που;

Διαβάστε ακόμη  11ος Διαγωνισμός Επιχειρηματικών Ιδεών

Το φαινόμενο όπως μας είπε η υπεύθυνη του καταστήματος έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια. Εμφανίζονται όλο και περισσότερα πεινασμένα παιδιά όλο και πιο συχνά. Πολλά από αυτά μιλούν ελληνικά, άλλα όχι.

Δεν γνωρίζουμε που θα κάνει το παιδί Χριστούγεννα, αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι κανένα παιδί δεν αξίζει αυτό. Κανένα παιδί δεν αξίζει να χρειάζεται να ζητιανέψει φαγητό για να χορτάσει την πείνα του. Κανένα παιδί δε χρειάζεται τα βλέμματα των άλλων που σαστισμένοι παρακολουθούν δίπλα τους ένα δράμα χωρίς να ξέρουν πως να παρέμβουν, αν πρέπει να παρέμβουν.

Ακόμα κι αν αυτοί που συνοδεύουν τα παιδιά αυτά από πόλη σε πόλη για να τα βγάλουν στη ζητιανιά είναι οι “γονείς” τους, ποια κοινωνία και ποιος πολιτισμός είναι αυτός που το ανέχεται, το επιτρέπει;

Ευχή μας για τα επόμενα Χριστούγεννα είναι στη χώρα μας να υπάρχει μια συγκεκριμένη δομή μόνο για τέτοια παιδιά που έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης, συχνά από γονείς. Να έχουν κάπου να μείνουν μακρυά από το κρύο και να έχουν φαγητό και παιδεία. Τα παιδιά αυτά στην πλειοψηφία τους αύριο θα είναι πολίτες αυτής της χώρας και θα κάνουν τι; Θα οδηγηθούν συνήθως στην παρανομία και την παραβατικότητα για να δεχτούν για μια ακόμα φορά την κατακραυγή της κοινωνίας, που όμως ανέχτηκε να συμβαίνει αυτό το έγκλημα μπροστά στα μάτια της.

Κανένα παιδί χωρίς φαγητό, χωρίς στέγη, χωρίς παιδεία. Αυτή είναι η ευχή των αληθινών ιστοριών για αυτά τα Χριστούγεννα.

Εγώ η άλλη – Ζέτα Γκούσκου

Η στήλη Αληθινές Ιστορίες έρχεται κοντά σας με την υποστήριξη των χορηγών: