Τετάρτη 19 Αυγούστου 1965: Tο νιόπαντρο ζευγάρι μόλις είχε φέρει στον κόσμο ένα αγόρι 2.650 κιλά. Το αγοράκι έδειχνε υγιές μέχρι που άρχιζε να κάνει εμετούς..
Το μωρό μεταφέρθηκε εσπευσμένα από Αλεξανδρούπολη στην Θεσσαλονίκη στις 24/8/1965 για χειρουργική επέμβαση αφού είχε γεννηθεί με κλειστό πρωκτό. Μαζί του πήγαν ο μπαμπάς του και ο πάππους. Όχι σε κάποιο νοσοκομείο αλλά σε γνωστό ίδρυμα μέσω του οποίου θα γίνονταν και η περίθαλψη.
Όλα πήγαν καλά τους είπαν αλλά την άλλη ημέρα Τρίτη 25 Αυγούστου όταν πήγαν να το δουν ο πατέρας του και ο παππούς του δεν τους άφησαν να πάνε κοντά. Τους είπαν ότι το παιδί είχε πεθάνει αν και ο πατέρας πρόσεξε ότι το παιδί κουνήθηκε. Το είπε στην νοσοκόμα, και του απάντησε ότι το παιδί ακόμα ξεψυχούσε.
Δεν μπορείτε να πάρετε το παιδί. Έτσι τους είπαν… “θα το θάψουμε εδώ.”
Οι άνθρωποι επάνω στην λύπη τους και μην γνωρίζοντας τα δικαιώματα τους εμπιστεύτηκαν στους γιατρούς το παιδί τους . Μάλιστα τους ζητήθηκε να πληρώσουν 600 δραχμές για τα έξοδα της κηδείας. Οι δυο άνδρες γύρισαν πίσω στο χωριό εδώ στην Αλεξανδρούπολη για να μεταφέρουν τα άσχημα νέα στην νεαρή μητέρα.
Λίγα χρόνια αργότερα στην οικογένεια ήρθαν άλλα δυο αγόρια και η φτωχή αγροτική ζωή στο χωρίο συνεχίστηκε κανονικά.
Όταν άρχισαν μέσα από γνώστες εκπομπές να ψάχνουν γονείς χαμένα παιδιά και το αντίστροφο , και μάλιστα πολλά από το συγκεκριμένο ίδρυμα, η καρδιά της μητέρας λαχταρούσε ένα νέο από το παιδί της.
Ποτέ δεν πίστεψε ότι το παιδί της είχε πεθάνει όμως σταμάτησε να βλέπει αυτές τις εκπομπές γιατί στενοχωριόταν πολύ. Σκέφτονταν ότι αν ζούσε δεν θα ήθελε να του αναστατώσει την ζωή.
Ο γιος της θα ήταν τώρα 52 χρονών και ακόμα πιστεύει ότι ζει λέει φανερά συγκινημένη, ενώ δεν μπορεί να καταλάβει πως ο πατέρας και ο παππούς του παιδιού της, αφού είδαν ότι το μωρό που κουνήθηκε σηκώθηκαν και έφυγαν αντί να πάνε πιο κοντά και ας μην τους άφηναν… . Βέβαια λέει ότι ήταν αγράμματοι άνθρωποι και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ευελπιστεί ότι είναι καλά και ότι κάποτε θα την ψάξει αυτός εάν ξέρει ότι έχει υιοθετηθεί και θα έρθει να την βρει.
Δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Το βύζαξα λέει το παιδί μου το έχω φωτογραφία . Ο πόνος μεγάλος ειδικά όταν πήγε στο καφενείο του χωριού το χαρτί από τον στρατό που τον καλούσαν φαντάρο.
Στην γειτονιά ακόμα ένα παιδί χάθηκε με αυτόν τον τρόπο, ήταν κορίτσι, λέει η μάνα και συνεχίζει “Πάντα γράφω το όνομα του υπέρ υγείας κάθε Κυριακή. Τον βαφτίσαμε Στέλιο πριν φύγει για Θεσσαλονίκη”. Η ελπίδα αυτής της μάνας δεν έχει πεθάνει μαζί με το παιδί
Εμείς ευχόμαστε κάποτε να γίνει το θαύμα και να μην γυρεύει σε ξένα πρόσωπα τα μάτια του χαμένου της παιδιού.
Θέλετε να επικοινωνήσετε με τις αληθινές ιστορίες; Γράψτε στο zeta@alexpoli.gr
Οι αληθινές ιστορίες έρχονται κοντά σας με την υποστήριξη των:
