Η ομιλία κακοποιημένης γυναίκας που έγινε σε εκδήλωση του συμβουλευτικού κέντρου γυναικών στις 25 Νοέμβριου στην δημοτική βιβλιοθήκη Αλεξανδρούπολης.
ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ:To όνομα μου είναι Ε.Τ και κατοικώ στην Αλεξανδρούπολη από το 1997.Υπήρξα παντρεμένη για 17 χρόνια και απέκτησα τρία παιδιά. Η συνεργασία μου με το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Αλεξανδρούπολης ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου 2014. Παλαιότερα είχα συνεργαστεί με ψυχιάτρους και παιδοψυχολόγους καθότι είμαι και μητέρα. Όμως η συνεργασία μου με το κέντρο ήταν η αρχή του τέλους. Ένα τέλος που πάλευα χρόνια να δώσω στην κακοποίηση εις βάρος μου κατά τον έγγαμο βίο μου. Ένιωθα πολύ πιο ασφαλής να μιλώ με ανθρώπους που έχουν γνώση και έχουν ταχθεί σε ένα σκοπό. Την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Συνεργάζομαι ακόμα με το κέντρο για προσωπικούς λόγους και υπόσχομαι να συνεργάζομαι εθελοντικά σε αυτόν τον αγώνα και όταν θα σταματήσω να κάνω συνεδρίες με την ψυχολόγο του κέντρου.
Κείμενο-Εισαγωγή
Σήμερα είμαστε εδώ για να πούμε αλήθειες. Σήμερα είμαι εδώ για να πω τη λέξη που δεν έλεγα τόσα χρόνια. Το όχι που τώρα πια το λέω και το εννοώ. Γιατί όσες φορές το είχα πει παλιότερα δεν το πίστευα δεν το εννοούσα. Αδίκησα τον εαυτό και μου τα παιδιά μου υποτιμώντας τη δύναμη του όχι και το δικαίωμα μου να το λέω. Έχετε δει αστραπή να χωρίζει στα δυο τον ουρανό. Κάπως έτσι είναι η πρώτη φορά. Βλέπεις μία λάμψη αρχικά ,έπειτα ακούς τον τρομακτικό θόρυβο και πριν συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί… διαπιστώνεις ότι η αστραπή έπεσε πάνω σου. Ήταν λοιπόν τόσο απρόβλεπτο για μένα. Τόσο γρήγορο που δεν πρόλαβα να καταλάβω ούτε το πώς ούτε το γιατί… Και τις επόμενες φορές έτσι ήταν… Δεν καταλάβαινα ούτε πως συνέβαινε ούτε το γιατί…. Πάντα υπήρχε ένας λόγος, μία αιτία για να πυροδοτήσει την κατάσταση. Κάτι είχα πει λάθος , κάτι είχα κάνει λάθος και κάτι που είχα κάνει δεν ήταν αρκετό. Άλλες φορές είχα γελάσει περισσότερο απ’ όσο έπρεπε , άλλες φορές ήμουν περισσότερο φιλική ή συμπαθής απ’ όσο έπρεπε άλλες φορές πάλι είχα γνώμη ή άποψη. Πάντα όμως έκανα κάτι λάθος. Με κρατούσε με ζήλο κοντά του αλλά πάντα ήμουν λάθος.
Τουλάχιστον για μια δεκαετία της ζωής μου στην πιο τρυφερή μου ηλικία 20 με 30 δεν κοιτούσα ποτέ τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Χτένιζα τα μαλλιά μου χωρίς να σηκώνω το βλέμμα στο είδωλο μου. Ένιωθα πολύ άσχημη και μάλιστα πίστευα ότι και οι άλλοι το βλέπουν αυτό. Νόμιζα ότι η εικόνα μου προκαλεί αποστροφή. Το βλέμμα του έτσι με έκανε να νιώθω. Όταν ήταν θυμωμένος ή όταν δεν δεχόμουν την άποψη του ή δεν ικανοποιούσα τις επιθυμίες του με κοιτούσε με ένα βλέμμα που μπορεί να δηλητηριάσει και την πιο δυνατή ψυχή.
Σε όλες τις κοινωνικές μου συναναστροφές έπαιζα θέατρο. Εγώ έπαιζα θέατρο καταβάλλοντας προσπάθεια. Γι ‘αυτόν ήταν κάτι φυσικό. Δεν ήταν θέατρο και δεν του έκανα καμία χάρη. Ήμουν υποχρεωμένη να προστατεύω την οικογένεια μου. Άλλωστε δε με συνέφερε να μιλήσω γιατί όλοι θα μάθαιναν πόσο άχρηστη είμαι , κάτι που χάρη στην ανοχή του δεν το ήξερε ο κόσμος. Ήταν απίστευτο το πόσο φυσικό ήταν γι ‘ αυτόν να μπορούμε να περνάμε όμορφα στον κόσμο κι ας με είχε κακοποιήσει λίγη ώρα νωρίτερα. Ήταν απίστευτα οδυνηρό για μένα να σηκωθώ από το πάτωμα χτυπημένη να φορέσω το πιο πρόχειρο χαμόγελο μου και να αντεπεξέλθω σε κοινωνικές συναναστροφές. Διότι η άρνηση μου να συμμετέχω σε οικογενειακά τραπέζια σε γιορτές γενέθλια θα ήταν ύποπτη. Ώσπου κάποια στιγμή εξαντλήθηκα και πραγματικά αυτή η κατάσταση έφερε προβλήματα στην υγεία μου, κρίσεις άγχους ,κρίσεις πανικού ,κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές, γαστρεντερολογικά προβλήματα, αγοραφοβία και μετατραυματικό στρες. Το πιο τραγικό ήταν το μετατραυματικό στρες. Όπου κι αν βρισκόμουν εάν άκουγα φωνές οι διαπληκτισμούς εγώ έτρεμα, ανέβαζα σφυγμούς και έβαζα τα κλάματα κι ας μην είχα σχέση με το επεισόδιο. Αρκούσε μια έντονη συνομιλία για να αποδιοργανωθώ και να φοβάμαι ότι θα καταρρεύσω. Τότε άρχισε να με προστατεύει από το περιβάλλον μας για να μην καταλάβουν ότι πάντα είχα πρόβλημα και απλά τώρα εκδηλώθηκε. Βέβαια τον δυσκόλευε το γεγονός να προφασίζεται δικαιολογίες για την απουσία μου . Με εκβίαζε να παρευρεθώ στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις μέχρι το τελευταίο λεπτό πριν φύγει. Τη μια στιγμή έπρεπε να μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό απέναντι σε έναν βίαιο άνδρα και μετά από λίγο να είμαι μία απλή γλυκιά ευτυχισμένη γυναίκα αξία να συνοδεύει την οικογένεια της. Καλύπτοντας μικροτραυματα και με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Πολλές φορές έκλαιγα τόσο πολύ που την επόμενη μέρα δεν άνοιγαν τα μάτια μου. Πλέον όμως δεν είχα το κουράγιο και αρνιόμουν πεισματικά να τον συνοδεύω κάτι φυσικά που στοίχιζε και στα παιδιά μας διότι δεν είχαν τη μητέρα τους μαζί τους σε κοινωνικές εκδηλώσεις. . Άλλωστε ποτέ δεν ήμουν ασφαλής διότι είχε εκρήξεις και σε δημόσιους χώρους ή μέσα στο αυτοκίνητο με αποτέλεσμα πλέον να φοβάμαι μαζί του μέσα στο αυτοκίνητο. Βέβαια η απάντηση του ήταν ότι όλες οι φοβίες μου ήταν ψεύτικες και έπαιζα θέατρο.
Ακόμα πιο δύσκολο για μένα ήταν να πηγαίνω στη δουλειά μου. Τις περισσότερες φορές πριν παρκάρω για να πάω στην εργασία μου ήθελα να γυρίσω το κλειδί και να φύγω. Πόσες φορές σκέφτηκα απλά να εξαφανιστώ. Έφτανα έξω από την πόρτα του γραφείου και ακόμα δεν είχαν στεγνώσει τα δάκρυα μου. Δεν είχε σημασία γι ‘ αυτόν αν έπρεπε να πάω στη δουλειά μου. Αν είχα κάνει λάθος έπρεπε να το πληρώσω κι ας ήμουν στην πόρτα έτοιμη να φύγω. Με βασιζόταν πια ότι μπορώ να καλύψω το γεγονός. Αλλά ακόμα κι όταν το γεγονός δε μπορούσε να καλυφθεί αυτός δεν είχε κανένα ενδοιασμο και καμιά ντροπή. Τα κατάφερνα καλά , όμως το πιο φρικτό ήταν ότι δούλευα και πονούσα. Άλλοτε στο κεφάλι από τα τραβήγματα στα μαλλιά ,άλλοτε στην πλάτη από τις μπουνιές κι άλλοτε στα πόδια γιατί με είχε σύρει ή μου έριχνε κλωτσιές. Κάθε αναπνοή με πρόδιδε. Κάθε σουβλιά στα μικρό τραύματα που έκρυβα κάτω από τα ρούχα μου δε με άφηνε στιγμή να ξεχάσω. Εδώ θα ήθελα λίγο να αναφερθώ στο περιβάλλον της δουλειάς μου. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις οι συνάδελφοι μου και οι προϊστάμενοι μου με βοήθησαν σε ότι χρειάστηκα όλα αυτά τα χρόνια. Με εχεμύθεια και πολύ αγάπη με βοηθούσαν σε αλλαγές στα ωράρια μου όταν είχα έντονα προβλήματα και δεν με έφεραν ποτέ σε δύσκολη θέση. Πολλοί συνάδελφοι χωρίς δεύτερη σκέψη με κάλυψαν οπότε αρρώσταινα χωρίς σχόλια. Τους οφείλω πολλά και δεν ξεχνώ. Ο λόγος που αναφέρομαι είναι για να καταλάβετε ότι πρέπει να μιλήσετε. Δεν είναι όλες οι πόρτες κλειστές. Κάποια θα ανοίξει. Τολμήστε να τις χτυπήσετε.
Χρειάστηκα πολλές φορές ιατρική βοήθεια. Τις περισσότερες φορές δεν πήγα σε γιατρό. Υπήρξαν τραύματα όπως σκισμένα χείλη που δε ράφτηκαν ποτέ. Ήρθαν βέβαια και στιγμές που κινδύνεψα τόσο που χρειάστηκα τις πρώτες βοήθειες των επειγόντων περιστατικών νοσοκομείου. Ούτε εκεί βέβαια κατάλαβε κανείς τίποτα. Η ιστορία που είχα να πω ήταν απόλυτα πιστευτή. Πέρασα πολλές νύχτες σε κατάσταση εγκυμοσύνης ,περιμένοντας να νιώσω ένα σκίρτημα του μωρού μου για να σιγουρευτώ ότι ήταν ζωντανό. Και μάλιστα με ρωτούσε .Κουνήθηκε ..εντάξει; Κι έπειτα από όλα αυτά ατελείωτες συγνώμες και παρακάλια… υποσχέσεις που μόνο υποσχέσεις έμειναν.
Βέβαια μην φανταστείτε ότι το περιβάλλον είναι αμέτοχο σε όλο αυτό. Αντίθετος το περιβάλλον είναι άθελα του ίσως, σύμμαχος του θύτη. Η γειτονιά αποσιωπούσε το γεγονός ,σχολίαζε βέβαια, καλούσε την αστυνομία για διατάραξη κοινής ησυχίας όταν ο απέναντι έκανε πάρτι αλλά δεν ανακατεύονταν ποτέ σε οικογενειακές υποθέσεις. Αρκούσε το κουτσομπολιό. Το οικογενειακό περιβάλλον του θύτη κάλυπτε με κάθε τρόπο την κατάσταση. Προσποιούνταν ότι μου προσφέρει βοήθεια με απώτερο σκοπό όπως είναι φυσικό την προστασία του θύτη. Μάλιστα μου έλεγαν ότι αν μιλήσω θα στιγματιστώ εγώ και όλοι θα λένε ότι κάτι έκανα άσχημο και γι αυτό αντιδρούσε έτσι ο πρώην σύζυγος. Πάντα τη γυναίκα κατηγορούν… Η γυναίκα πρέπει να σωπαίνει και να κάνει υπομονή. Έτσι με αντιμετώπιζε η οικογένεια του θύτη ακόμα κι όταν ασκούσε βία πάνω μου μέσα στην δική τους οικεία. Υπήρξαν φορές που μου επιτέθηκαν οικογενειακός με εξύβριση υποτίμηση διότι κάτι έκανα εγώ λάθος που άλλες γυναίκες δεν το κάνουν. Όταν κατέρρεα και δεν σηκωνόμουν πια από το κρεβάτι επιστρατεύονταν όλοι για βοήθεια προσποιούμενοι ότι δε γνωρίζουν την πραγματική αιτία της κατάστασης μου. Η δική μου οικογένεια περίμενε να πάρω εγώ την απόφαση. Το σχολικό περιβάλλον των παιδιών έκλεινε τα μάτια και τα αυτιά και στοχοποιούσε εμένα και τα παιδιά μου.Η οικογενειακή μου κατάσταση πρώτο θέμα στο πρωινό καφεδάκι των μαμάδων.
Με σκυφτό κεφάλι λοιπόν έβγαινα από το σπίτι μου. Με γρήγορο βήμα περπατούσα. Με σκυφτό κεφάλι πήγαινα τα παιδιά μου στο σχολείο και στις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις αποφεύγοντας συζητήσεις και οπτική επαφή με τον κόσμο .Και πάλι αυτός θεωρούσε ότι δεν υπήρχε λόγος να ντρέπομαι. Για να ντραπεί ο ίδιος δεν υπήρχε περίπτωση. Και πάλι γι ‘ αυτόν εγώ ήμουν η υπερβολική ,αυτά συμβαίνουν σε όλους και τα ξεπερνούν. Ο κόσμος σχολιάζει και δεν κοιτά τα χάλια του ήταν οι κουβέντες του όταν ζητούσα να μην εκθέτουμε τα παιδιά μας.
Εδώ λοιπόν θα ήθελα να αναφερθώ σε σχόλια που άκουγα εις βάρος μου από τον περίγυρο και φράσεις δικές του που με συνόδευαν και συντρόφευαν ακόμα κι όταν δεν ήμουν μαζί του ασκώντας πάνω διαρκή πίεση και άγχος.
Μου μιλούσε σε πρώτο πρόσωπο πάντα:
Σε εξυπηρέτησα, σου πήρα να φας ,σου κράτησα τα παιδιά σου να δουλέψεις ,σου ψώνισα για το σπίτι, σε πήγα στο γιατρό …και φυσικά ακολουθούσε το..αν δεν ήμουν εγώ θα ήσουν ένα τίποτα ,αν δε σε έπαιρνα εγώ ποιος θα σε έπαιρνε ,σε αχρήστευσα κανείς δε θέλει μια χαλασμένη, αν φύγεις θα σε φάνε τα σκυλιά.. κανένας άνδρας δε θα σε άντεχε εσένα….
Σχόλια του κόσμου:
Ποιος ξέρει τι είναι κι αυτή, καμία γλωσσού τεμπέλα ,μπορεί να μην του κάθετε ,σίγουρα θα της αρέσει να της τρώει..δεν τον έβλεπε τι ήταν βιτσιόζα θα είναι…. .πάλι τις έφαγε… Αυτό ομολογώ ότι ήταν το χειρότερο… Πάλι τις έφαγε…
Αν αναρωτιέστε μα γιατί δε ζήτησε βοήθεια από κάποιο σύμβουλο γάμου γιατί δεν πήγε σε έναν πνευματικό. . Γιατί δεν προσπάθησε να χωρίσει. Το έκανα πολλές φορές αλλά όλες οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό. Κάποιοι πνευματικοί με συμβουλέψαν να κάνω προσευχή για να έρθει η θεία χάρη στο σπίτι και η φώτιση στο πρώην σύζυγο. Μάλιστα θεωρούσαν ότι δεν αμαρτάνω εάν υποκύπτω σε ερωτικές προκλήσεις του γιατί έτσι κρατάω το σπίτι μου και ο Θεός με συγχωρεί. Θα ήταν χειρότερο να πάει με άλλες γυναίκες. Οι σύμβουλοι όταν έβλεπαν ότι η συνεργασία μαζί τους δεν είχε αποτέλεσμα δεν αναρωτήθηκαν ποτέ για τη τύχη τη δική μου και των παιδιών μου. Και μιλώ για κρατικούς δημόσιους φορείς. Και η νομική κάλυψη πήγαινε σε αντιδικία κάτι που φοβόμουν να ξεκινήσω. Λόγια όπως τόσα χρόνια η κυρία έτρωγε ακαθαρσίες και τώρα θέλει να φάει μέλι; Τα παιδιά τι τα έκανες τώρα θες και διατροφή. Αυτός είναι νέος άνδρας πρέπει να νοικιάσει που θα μένει με τις ερωτικές συντρόφους του….και σας το λέω πολύ κομψά, ήταν λόγια δικηγόρων. Δε θα αντέξεις εσύ είσαι η άρρωστη δε μπορείς χωρίς ξύλο. Αυτός καμάρωνε αφού βρισκόταν πάλι σε θέση ισχύος. Η αρμόδια υπηρεσία όπου κάνουν τα παράπονα οι γονείς άλλων παιδιών που έχουν καλύτερες οικογένειες δεν παρενέβη ποτέ. Ένας μεγάλος και δύσκολος αγώνας κι εγώ μόνη. Τα συμπεράσματα δικά σας να σας θυμίσω όμως ότι όλοι είμαστε πολίτες αυτής της χώρας και πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι. Πόσο μάλλον όταν είμαστε κρατικοί λειτουργοί.
Kάπια στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν ήμουν λίγη και ότι όσο έμενα γινόμουν κάτι πού δε μου άρεσε .Δεν ήμουν εγώ. Είχα μεταμορφωθεί σε ένα πλάσμα κρύο που δε τολμούσε να κάνει χειραψία σε άνθρωπο. Μου έλλειπε η έκφραση ευγενών συναισθημάτων. Το χαμόγελο, η αγκαλιά η επιβράβευση ο θαυμασμός . Όμορφες πράξεις της καθημερινότητας που μου είχαν απαγορευτεί . Κι όταν άρχισα να βλέπω ότι το ίδιο πράγμα μαθαίνω και στα παιδιά μου , τους ανθρώπους που είχα χρέος να κάνω καλύτερους από μένα αποφάσισα να δώσω τέλος.
Πέρασαν τρία χρόνια για να πάρω μια οριστική απόφαση. Σε αυτά τα τρία χρόνια πάλευα να βρω τον εαυτό μου να οριοθετήσω τα θέλω μου και να επιβάλλω τα όρια της ανοχής μου απέναντι του. Όσο έβρισκα τα όρια μου κι όσο αυτός τα παραβίαζε τόσο πιο κοντά ερχόμουν στην απόφαση να δώσω τέλος. Τρία χρόνια συνεδρίες που δεν έχω σταματήσει ακόμα και πάλι υπέκυπτα στη χειριστική συμπεριφορά του. Δεν δεχόμουν με τίποτα πια μέσα μου ότι αξίζω αυτή τη συμπεριφορά. Με βοήθησε το γεγονός να αρχίσω να μιλώ ανοιχτά σοκάροντας βέβαια όποιον προσπαθούσε να με συμβουλέψει χωρίς να γνωρίζει και να είναι ειδικός. Όποιον με έβλεπε περίεργη ευαίσθητη και υπερβολική στις αντιδράσεις μου του ζητούσα ανοιχτά να με σεβαστεί χωρίς να λέω ψέμματα και να παριστάνω κάτι που δεν είμαι. Δε δεχόμουν πια κανέναν να μου πει ότι δε θα βρω πουθενά δίκιο. Ήθελα πάση θυσία να ξεφύγω και να τους υποχρεώσω όλους να με σεβαστούν. Αφού λοιπόν δεν το έκαναν από μόνοι θα ύψωνα ανάστημα. Δε διαπραγματευόμουν πλέον την αξιοπρέπεια μου για κανένα λόγο. Δε δεχόμουν να αποκρύπτω μια πράξη παράνομη με τη σιωπή μου. Πέταξα από πάνω μου τις τύψεις που μου φόρτωναν ότι καταστρέφω την οικογένεια μου επειδή δεν αποδέχομαι την κατάσταση. Με βοήθησε να ζω συντροφιά με τις άσχημες αναμνήσεις για να μην μπερδεύομαι και νοσταλγώ αυτά που ήλπιζα να ζήσω μαζί του . Γιατί δεν υπήρχαν καλές στιγμές ήταν όλα ότι περίμενα κι όχι πραγματικά γεγονότα. Με βοήθησε να μη μιλώ πια μαζί του αφού οι απαντήσεις ήταν γνωστές. Δεν είχα κάτι καινούριο να μάθω. Αποφάσισα να σταματήσω να τον βοηθώ εγώ να διορθωθεί δεν ήταν δική μου δουλειά. Μετά από 17 χρόνια ήξερα κάθε απάντηση και προέβλεπα κάθεσαι αντίδραση. Παρόλα αυτά δε φοβόμουν πια γιατί δεν είχα τίποτα άλλο χειρότερο να ζήσω.
Ακόμα και σήμερα που δεν είναι πια μαζί μου νιώθω περίεργα για πράγματα που κάνω και λέω ή για πράγματα που δεν κάνω. Νιώθω ότι πρέπει να λειτουργώ όπως πριν για να μην υποστώ συνέπειες αλλά πολύ γρήγορα πια συνειδητοποιώ ότι δε χρειάζεται πια να το κάνω αυτό. Ξεκίνησα έναν καινούριο αγώνα και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω. Μαθαίνω καθημερινά τις ομορφιές της ζωής και της υγιούς επικοινωνίας με τους ανθρώπους και παράλληλα τη διδάσκω στα παιδιά μου. Ανακαλύπτω αισθήσεις και συναισθήματα που είχα ξεχάσει πως είναι ή δε γνώρισα ποτέ.
Θα σας παρακαλούσα να ενημερωθείτε και να βοηθήσετε να σταματήσει η βία κατά των γυναικών. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για οποιαδήποτε βίαιη πράξη. Δεν υφίσταται ο όρος λίγο κακοποιημένη ή πολύ. Η γυναίκα που κακοποιείτε δεν διαφέρει από τις άλλες γυναίκες. Δεν έχει συγκεκριμένο προφίλ κι αυτό αποδεικνύετε από το ότι έχουμε θύματα βίας του συντρόφου τους γυναίκες ανεξάρτητα από κοινωνικό ή μορφωτικό τους επίπεδο. Μπορεί να συμβεί σε όλες μας ανεξάρτητα από οποιοδήποτε παράγοντα. Κι αυτό είναι αποδεδειγμένο διότι το ποσοστό γυναικών που έχει υποστεί βία έστω και μια φορά στη ζωή του και όχι κατ’ επανάληψη είναι μεγάλο. Μιλήστε καταγγείλετε και πάψτε να το θεωρείτε ντροπή.
Εγώ είμαι σήμερα εδώ για να κοιτάξω κατά πρόσωπο όσους ντρέπονται για μένα και να τους πω ότι εγώ δε ντρέπομαι. Για να δείτε ότι είμαι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες και τίποτα πάνω μου δεν είναι περίεργο και δε δικαιολογεί πράξη βίας εις βάρος μου. Δεν εκδικούμαι με την πράξη μου αυτή και δε ζητώ δικαίωση. Μέσα μου νιώθω δικαιωμένη πια.. Ήθελα μόνο να πω τη λέξη που δεν έλεγα… Μπορώ να αγαπώ ακόμα και αξίζω να μ ‘αγαπούν.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Ευχαριστούμε την Ε.Τ που μας παραχώρησε την ομιλία της. Μια κατάθεση ψυχής που πρέπει να διαβάσουν όσες δεν τόλμησαν να σπάσουν ακόμα την σιωπή τους.
Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών – θυμάτων βίας Δήμου Αλεξανδρούπολης
Διεύθυνση: Β΄ ΚΑΠΗ, Καρτάλη 2
Τηλέφωνο: 2551025629
Εγώ η άλλη Ζέτα Γκούσκου
Η στήλη Αληθινές Ιστορίες έρχεται κοντά σας με την υποστήριξη των χορηγών:
