Στο κέντρο της πόλης ζουν δεκάδες αδέσποτα και συντηρούνται από δεκάδες ανθρώπους που τα αγαπούν και τα φροντίζουν. Άλλωστε πως να αφήσεις ένα άνθρωπο η ένα ζώο που σου ζητάει λίγο φαγητό νηστικό;
Συχνάζοντας τον τελευταίο καιρό στο κέντρο παρατήρησα τους ανθρώπους να φροντίζουν τα σκυλιά αυτά, διαπίστωσα την αγωνία αυτών των ανθρώπων για την διατροφή, την υγεία και την σωματική ακεραιότητα των πλασμάτων αυτών. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που γνώρισα μέσα από φιλανθρωπικές ομάδες και εκδηλώσεις.
Πρόσφατα μια πολύ χαρακτηριστική σκυλίτσα πέθανε από καρκίνο του μαστού μια αρρώστια που έχει σκοτώσει εκατομμύρια γυναίκες αλλά και ζώα. Βλέπετε… έχουμε πολλά κοινά άνθρωποι και ζώα, ακόμα και στις αρρώστιες.
Ευτυχώς εμείς έχουμε την δυνατότητα για προληπτικές εξετάσεις. Η σκυλίτσα ας είναι μια ακόμη αφορμή να κλείσουμε ένα ραντεβού για μια εξέταση μαστού. Η σκυλίτσα πέθανε με ευθανασία για να μην υποφέρει άλλο. Στις 6 Μαρτίου 2017 γράφτηκε για αυτήν η ιστορία της αφιερωμένη στους ανθρώπους που την φρόντιζαν.
Η ιστορία της Κανέλας
Είμαι δέκα χρονών και κανείς δεν ξέρει που ήμουν τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μου.
Όταν βρέθηκα στο κέντρο της πόλης στην Αλεξανδρούπολη η μαμά Καρίνα με τάιζε και με πρόσεχε κάθε μεσημέρι, το τι σουβλάκια και γύρο έχω φάει δεν λέγεται, ενώ ο Αντώνης μου έδινε πρωινό πατεδάκι κάθε μέρα κι’ εγώ δεν έλεγα να χορτάσω.
Η κυρία Λένα με σκέπαζε τα κρύα βράδια των χειμώνα. Έζησα τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου με ανθρώπους που με αγαπούσαν πολύ. Μου έκαναν τα εμβόλια μου με χάιδευαν και με έκαναν μια ευτυχισμένη αρκουδοσκυλίτσα.
Πριν λίγους μήνες αρρώστησα πολύ από καρκίνο στην κοιλίτσα μου και έκανε μετάσταση μετά παντού. Έτσι η μαμά Καρίνα και οι φίλοι της με πήγαν σε ξενοδοχείο σκύλων για να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ήσυχα και να μην μολυνθούν οι πληγές μου από τα χώματα στον δρόμο.
Μια μέρα ήρθε ο γιατρός, είπε ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω όπως πρέπει και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω πια να φάω όπως παλιά και ούτε έχω όρεξη να περπατήσω να τρέξω να χαρώ γιατί ο καρκίνος με έχει κουράσει.
Οι φίλοι μου που τόσο με αγάπησαν, με χαιρέτησαν σήμερα για πάντα αλλά θέλω να με θυμούνται ζωηρή και χαρούμενη και θέλω να γελάνε με τα καψόνια που τους έκανα γιατί και εγώ τώρα από ψηλά θα γελάω… με την μαμά Καρίνα, τον Αντώνη και την Καλλίνα αλλά και πάντα θα τους ευγνωμονώ για όσα έκαναν για μένα.
Να δώσετε πολλά χάδια στους αδέσποτους φίλους μου από μένα και μην κλάψετε άλλο γιατί είμαι τώρα πολύ καλά, δεν πονάω, δεν πεινάω, δεν διψάω, δεν κρυώνω, δεν με φοβούνται και κανείς δεν με λέει πια αδέσποτη, και δεν κινδυνεύω από τα αυτοκίνητα. Είστε μαζί μου μέσα στην καρδιά μου.
Σας αγαπώ πολύ πολύ η Κανέλα σας.
