Αθήνα 1978- 1987 Ο πατέρας μου έδινε διατροφή στην μητέρα μου εκείνη όμως είχε ξαναπαντρευτεί και με έβαζε σε διάφορα οικοτροφεία. Όταν με κρατούσε η γιαγιά μου μητέρα της μάνας μου, το στομάχι μου κολλούσε στην πλάτη, ο κόμπος στον λαιμό μου με έπνιγε… κόμπος από τις μυρωδιές του κυλικείου στο σχολειό. Τα ρούχα μου άθλια και τρύπια όσο έμενα μαζί της έβρισκα ευκαιρία να φεύγω…, έπαιρνα τα αδέσποτα κουτάβια που έβρισκα και εξαφανιζόμουν μαζί τους στα βουνά.
Μια φορά από αυτές θυμάμαι με βρήκε η αστυνομία μετά από δυο ημέρες στο βουνό μαζί με ένα καφέ κουτάβι. Το θέμα ήταν ότι δεν με είχε ψάξει κανείς η αστυνομία με βρήκε τυχαία και το κουτάβι δεν ξέρω τι απέγινε… Όταν με είχε ο μπαμπάς και η μητριά μου μάθαινα πιάνο, ξένες γλώσσες, πηγαίναμε ταξίδια και δεν πεινούσα ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις διακοπές μας στην Ζάκυνθο και την Χριστίνα μου εκεί, την μοναδική φίλη.
Η Χριστίνα ήταν η φίλη που με είχε αποδεχτεί και με αγαπούσε για αυτό που ήμουν εγώ με αγκάλιαζε όταν πήγαινα και όταν έφευγα από το νησί. Η μοναδική ανθρώπινη αγκαλιά που ένοιωσε η παιδική ψυχή μου. Στην Αθήνα θυμάμαι τον μπαμπά, που μου μαγείρευε. Τελικά την επιμέλεια μου μετά από πολλά δικαστήρια μεταξύ των γονιών μου την κέρδισε η μεγάλη μου ανεξαρτησία. Ζω μόνη μου από 17 ετών εκτός οικογενείας και ιδρυμάτων.
Αλεξανδρούπολη 1987 – 2017 Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κόμπο στον λαιμό μου από την πείνα στο σχολειό μου, ούτε τα σάντουιτς που έτρωγαν οι συμμαθητές μου όσο εγώ πεινούσα. ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΝΗΣΤΙΚΟ.
Δεν θα ξεχάσω τι όμορφα αισθάνεσαι να σε αποδέχονται όπως η φίλη μου η Χριστίνα στην Ζάκυνθο. ΚΑΝΕΝΑΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα αδέσποτα που όταν ήμουν παιδί άκουγαν τα μυστικά μου και μου έδιναν την αγάπη που τόσο μου έλειπε. ΚΑΝΕΝΑ ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ.
Μα δεν είμαι θεός δεν είμαι πλούσια δεν έχω εξουσία. Προσφέρω μόνο εθελοντισμό. Προσφέρω το σπίτι μου τα υπάρχοντα μου τα λιγοστά μου τρόφιμα, περισσότερο προσφέρω τον χρόνο μου που γίνεται ανεκτίμητος όταν θα μεταφέρω τρόφιμα χρήματα για ανθρώπους και ζώα.
Μαζεύω κοντά στις αναμνήσεις μου αγάπη απ την αγάπη των δικών μου ανθρώπων και των ανθρώπων των ανεξάρτητων εθελοντών όπως επίσης και των ανθρώπων του φιλοζωικού σωματείου Κιβωτός. Μαζί μου και τα παιδιά μου με την ελπίδα να μάθουν ότι στην ζωή το χρήμα σε κάνει νηστικό από αγάπη και η αγάπη σε κάνει πλούσιο στην ψυχή.
Εάν εγώ μπόρεσα, μπορείς και εσύ που διαβάζεις την ιστορία μου. Μπορείς να προσφέρεις να μοιραστείς και να αφήσεις την ψυχή σου να ζει σε ένα δύσκολο ρόλο αλλά γαλήνιο. Είμαι η “εγώ η άλλη” γιατί δεν θέλω να είμαι το… αυτό το άλλο ίσως αυτό το παιδί που περιέγραψα. Μεγάλωσα και όπου και να είμαι σίγουρα θα είμαι εγώ ο άλλος άνθρωπος και αυτό αφορά την ψυχική μου μεταμόρφωση και το λέω… ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.
Πριν πω καλό καλοκαίρι θα πω λίγα ονόματα ανθρώπων που συνέβαλαν να τα έχω καλά με τον εαυτό μου σήμερα ή να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Ευχαριστώ την Χριστίνα Λαγόποδη παιδική μου φίλη, την αδελφή μου Φλώρα Γκούσκου που μου είπε όσα δεν ήξερα για τον πάτερα μας, τις κουμπάρες μου Ντέπυ Μιχαήλ και Μαρία Καριπίδου για την απόλυτη αποδοχή του χαρακτήρα και του τρόπου ζωής μου και όσες φορές με βοήθησαν. Την Ουρανία Τραμουντάνη και την Σοφία Χοστολίδου γιατί χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε η ομάδα ανεξάρτητων εθελοντών αλλά και όλα τα μέλη της ομάδας για την εμπιστοσύνη. Την Καίτη Μακρή για τον δρόμο που μου άνοιξε κάποτε στο γραφείο εθελοντισμού, τον Αντώνη Βαμβακερό που μου εμπιστεύτηκε τις συναυλίες του Πολυκοινωνικού. Τους μουσικούς και τραγουδιστές της ορχήστρας εθελοντών του Πολυκοινωνικού. Την Καρινα Καράμοβα και τον Αντώνη Ολτούμη για τις ώρες που περνάμε μαζί γελώντας και γιατί είναι δίπλα μου και με στηρίζουν. Τον Δημήτρη Κολιό, την κυρία Δώρα (ξέρει γιατί), τον κύριο Θόδωρο και όλους όσους μοιραζόμαστε μαζί την ζωή ανθρώπων και ζώων σε αυτή την όμορφη πόλη.
Τέλος ευχαριστώ το Alexpoli.gr για την φιλοξενία και την στήριξη του.
Ποιος ξέρει εάν θα μας βρει μαζί το φθινόπωρο… Ζέτα Γκούσκου… εγώ η άλλη….
*Σημείωση του διαχειριστή του alexpoli.gr
Όταν μου είπες την ιδέα σου για τις αληθινές ιστορίες, τρόμαξα. Ήμουν εξαιρετικά επιφυλακτικός για το πως θα αντιδρούσαν οι αναγνώστες μας σε μια μικρή κοινωνία. Αποφάσισα να σε εμπιστευτώ και δε το μετάνιωσα στιγμή, όχι μόνο γιατί η στήλη έσκισε σε επισκεψιμότητα, αλλά γιατί είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω καλύτερα και να διαπιστώσω ο ίδιος τι σημαίνει μεγαλείο ψυχής. Σε ευχαριστώ για το μάθημα αυτό.
Ανδρέας Χονδρός
