Από την Αλεξανδρούπολη ως «το τέλος του κόσμου»… Δύο νέοι άνθρωποι σε ένα ταξίδι ζωής

Ο Συμεών Χατζηλίδης και η Άννα Παρασκευίδου ζούσαν μία «φυσιολογική» και «ισορροπημένη» ζωή στην Αλεξανδρούπολη. Είχαν τη δουλειά τους, έβγαζαν κάποια χρήματα και μόλις είχαν μετακομίσει σε ένα νέο σπίτι. Είχαν στην άκρη του μυαλού τους ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα έκαναν κάτι άλλο, κάτι καλύτερο, κάτι που να τους γεμίζει, όπως το να αφιερωθούν στη φωτογραφία, να ταξιδέψουν, να βιώσουν άλλους πολιτισμούς και όλα αυτά να τα κάνουν εικόνες. Όλα αυτά βέβαια θα γινόταν στο γενικό και αόριστο «μέλλον». Μέχρι που σε μία στιγμή, όλα άλλαξαν…

Τον Ιούνιο του 2015, οι γιατροί ανακοίνωσαν στο Συμεών ότι έπασχε από την νόσο του Hodgkin. Με πιο απλά λόγια είχε έναν καρκίνο του αίματος που προσβάλει τους λεμφαδένες.

«Σε μία στιγμή όλα άλλαξαν προς το χειρότερο. Δεν ζούσαμε πια μια “φυσιολογική” ζωή, δεν είχαμε πλέον “ισορροπία”, δεν πήγαιναν όλα “καλά”. Στην πραγματικότητα όλα ανατράπηκαν και πλέον αυτή η άλλη στιγμή που θα κάναμε τα όνειρα και τα θέλω μας πράξη στο μέλλον δεν ξέραμε αν θα ερχόταν ποτέ. Υπήρχε το παρόν το οποίο ήτανε εξαιρετικά δύσκολο» εξομολογούνται οι ίδιοι στη σελίδα τους arttraces.org.

Δυστυχώς οι πρώτες θεραπείες δεν πήγαιναν καλά και θα έπρεπε ο Συμεών να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών όπως και έκανε. Για τρία χρόνια το νοσοκομείο ήταν το δεύτερο σπίτι τους…

Όλη αυτή η δοκιμασία τους έβαλε σε σκέψεις, τους ώθησε σε μία απόφαση ζωής. Αφού ο Συμεών θεραπεύτηκε, κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος για να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρά σου. Ο κατάλληλος χρόνος είναι τώρα!

Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία του “Art Traces”. Με ένα σακίδιο στην πλάτη αποφάσισαν να ξεκινήσουν διαδρομές χωρίς περιορισμούς και πρόγραμμα, να φωτογραφίζουν τους τόπους και τις ζωές των ανθρώπων οι οποίοι έχουν κάτι να πουν. Το πρώτο project ήταν το “Roman Traces”, ενώ το δεύτερο, το οποίο βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη είναι το «2 The End Of The World», στο οποίο περπατούν στην Ισπανία, στο Camino De Santiago (τον δρόμο του Αγίου Ιακώβου).  Ο δρόμος του Αγίου Ιακώβου είναι ένα μεσαιωνικό προσκύνημα το οποίο ξεκίνησε τον 9ο αιώνα όταν κοντά στην πόλη της Compostela βρέθηκε ένας τάφος που πιστεύεται ότι είναι ο τάφος του Αποστόλου Ιάκωβου. Από τότε πολλοί προσκυνητές περπατάνε με σκοπό να προσκυνήσουν τον τάφο του Αγίου.

Διαβάστε ακόμη  Κυριάκος Αργυρόπουλος: Δύο αρνήσεις (δεν) ισοδυναμούν πάντα με μία κατάφαση

Τα παιδιά, έχουν ήδη διανύσει ένα μεγάλο μέρος της συνολικής απόστασης των 860 χιλιομέτρων, που περιλαμβάνει διανυκτερεύσεις σε 40 διαφορετικά σημεία.  Τελικός τους προορισμός είναι το Finisterre, το σημείο στο οποίο ο Ηρακλής έκανε τον 10ο άθλο του, το σημείο στο οποίο ο αρχαίος κόσμος πίστευε ότι ήταν το τέλος του κόσμου και το σημείο στο οποίο οι αρχαίοι πίστευαν ότι ο Ήλιος πεθαίνει και ο κόσμος του φωτός με του σκότους ενώνονται.

«Σκεφτήκαμε πολύ γιατί κάνουμε αυτό το ταξίδι. Μήπως το κάνουμε για να δούμε αν μπορούμε να τερματίσουμε; Τερματίσαμε μια πιο δύσκολη διαδρομή. Μήπως το κάνουμε για να ανακαλύψουμε τα όρια μας; Σκεφτήκαμε ότι δεν υπάρχουν όρια, εμείς τα θέτουμε.

Ανακαλύψαμε εν τέλει ότι δεν έχουμε λόγο, ο μόνος λόγος είναι επειδή είμαστε υγιείς και θέλουμε να ζήσουμε και να χαρούμε μία διαδρομή χωρίς να βάλουμε στόχους. Άγνωστο αν τελικά φτάσουμε στο “Τέλος του κόσμου”, σημασία έχει ότι θα αρχίσουμε να περπατάμε για να δούμε τι υπάρχει μέχρι “Το Τέλος Του Κόσμου”.

Ο καρκίνος ήταν η αιτία να σηκωθούμε από τον καναπέ μας για να αρχίσουμε να περπατάμε μία διαδρομή αυτογνωσίας, αγάπης και μοιράσματος. Μετά από το βίωμα της ασθένειας γίναμε πιο ευαίσθητοι, πιο συμπονετικοί, πιο δυνατοί και πιο αγαπητικοί» αναφέρουν τα παιδιά από την Αλεξανδρούπολης που κάνουν βήμα-βήμα το όνειρό τους πραγματικότητα!