Ονομάζομαι Ελένη Λυτσούδη και κατάγομαι από το Αρδάνιο Φερών Έβρου. Ορμώμενη από την αγάπη μου, για το τόπο μου και ερχόμενη αντιμέτωπη καθημερινά με τα προβλήματα του αποφάσισα να διεκδικήσω το αξίωμα του πρόεδρου της κοινότητας Αρδανίου.
Θα ήθελα πρωταρχικά να σας παρουσιάσω το χωριό μου, το Αρδάνιο και να παραθέσω κάποια ιστορικά, γεωγραφικά και πολιτισμικά στοιχεία γι αυτό.
Το Αρδάνιο βρίσκεται έξι χιλιόμετρα βόρεια των Φερών, πάνω στην παλιά Εθνική οδό που συνδέει την Αλεξανδρούπολη με τα υπόλοιπα μέρη του νομού Έβρου.
Οι αρχαιολόγοι τοποθετούν στον τόπο του σημερινού οικισμού την αρχαία Δύμη. Στο Αρδάνιο έχουν βρεθεί κατά καιρούς αρχαϊκά αγγεία που πιστοποιούν τον αρχαίο της πολιτισμό. Προ πενήντα ετών περίπου βρέθηκε μία μεγάλη σαρκοφάγος του 2ου μ.Χ αιώνα, η οποία σήμερα κοσμεί την είσοδο του Αρχαιολογικού Μουσείου Κομοτηνής. Εκτός αυτών, κοντά στο χωριό σώζεται καμάρα- τόξο που είναι ό, τι απέμεινε από την φημολογούμενη ρωμαϊκή γέφυρα που βρίσκονταν επί του εγκάρσιου προς την Εγνατία άξονα και άφησε το όνομα Κεμέρ (Τουρκιστί ζωνάρι, καμάρα) στην περιοχή
Το Αρδάνιο αριθμεί 306 μόνιμους κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, που στην πλειοψηφία τους είναι πρόσφυγες από την πρόσφυγες από το Αλτίν-Τας της Ανατολικής Θράκης και το Πασά-Κιόϊ της Βόρειας Θράκης. Από το χωριό Ροδώνη της Ανατολικής Θράκης, από όπου κατάγονται πολλοί κάτοικοι του σημερινού χωριού, πήρε και το όνομά του το Αρδάνιο – πρόκειται στην ουσία για παράφραση του αρχικού ονόματος. Έως το 1923 κατοικούνταν από μουσουλμάνους οι όποιοι το εγκατέλειψαν με τον ερχομό των προσφύγων και ονομαζόταν Σαρχανλή, (Kara Sarhanli). Από το 1923 ως το 1986 ανήκε στην επαρχία Σουφλίου (νομός Έβρου). Το χωριό ανήκε αρχικά στην κοινότητα Τριφυλλίου μέχρι το 1946 που αναγνωρίστηκε ως κοινότητα στην οποία προσαρτήθηκε το 1952 και ο Πόρος. Το 1986 ενσωματώθηκε στον πρώην δήμο Φερών.
Το Αρδάνιο γιορτάζει την πρώτη Παρασκευή μετά το Πάσχα (Παρασκευή της Διακαινίσιμου) προς τιμή Ι.Ν. Ζωοδόχου πηγής. Η πάλαια εκκλησία φέρει το όνομα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και το χωριό κοσμεί το γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής.
Να περάσουμε όμως στο σήμερα, το όποιο δεν φαίνεται και πολύ ευοίωνο αν δεν αποφασίσουν οι κάτοικοι του χωριού να διεκδικήσουν με σθένος τα αυτονόητα.
Τα προβλήματα πολλά που δυσκολεύουν την καθημερινότητα των κατοίκων του οικισμού μας ένα από τα σημαντικότερα η αγροτική οδοποιία, οι υφιστάμενες αγροτικές οδοί βρίσκονται σε ιδιαίτερα κακή κατάσταση βατότητας καθώς έχουν αλλοιωθεί τα γεωμετρικά τους χαρακτηριστικά λόγω της συχνής διέλευσης αγροτικών μηχανημάτων βαρέως τύπου και της πλημμελούς συντήρησης για μεγάλο χρονικό διάστημα
Ενδεικτικά αναφέρουν οι αγρότες μας ότι υπάρχουν πολλές διαβρώσεις και καθιζήσεις , οι οποίες συσσωρεύουν όμβρια, με αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη η διέλευση των οχημάτων.
Σε κακή κατάσταση δεν βρίσκονται μόνο οι αγροτικοί οδοί αλλά και οι περισσότεροι δρόμοι του χωριού, οι οποίοι είναι επικίνδυνοι και δύσβατοι. Επίσης κοινοτικά κτήρια και αποθήκες, ο παιδικός σταθμός, η παλιά εκκλησία αφημένα στη φθορά του χρόνου, την έλλειψη συντήρησης και την καταστροφική μανία ανώριμων εφήβων, έχουν καταστεί ετοιμόρροπα, επικίνδυνα και άχρηστα.
Ένα πολύ ζωτικής σημασίας επίσης θέμα κυρίως για τους ηλικιωμένους κατοίκους είναι ο θεσμός του κοινοτικού γιατρού στο χωριό μας. Το Αρδάνιο διαθέτει ένα κοινοτικό κατάστημα, που μετά από πολλά χρόνια προσμονής, ανακαινίστηκε ώστε σήμερα να διαθέτει τις υποδομές και το διαδίκτυο για να φιλοξενηθεί ο κοινοτικός ιατρός. Όμως πάρα τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες των αρμοδίων ο θεσμός δεν εφαρμόσθηκε ποτέ.
Άφησα για το τέλος ίσως την σημαντικότερη μερίδα των κατοίκων, την ανάσα ενός χωριού, την νεολαία, παιδιά και έφηβοι τα όποια σήμερα δεν έχουν κανένα χώρο ψυχαγωγίας ή ένα σημείο Wi-Fi Hot spot στην πλατεία του χωριού, ούτε καν παιδική χαρά η όποια από μίζερη και καταστρεμμένη είναι ανύπαρκτη πια. Τα νέα παιδιά με πλησίασαν αρκετές φόρες ως μέλος του Δ.Σ του Πολιτιστικού Συλλόγου Αρδανίου ¨θράκας Ιππέας ¨ και μου ζήτησαν να μεσολαβήσει ο σύλλογος για να τους δοθεί το κοινοτικό κτήριο δίπλα στην κοινότητα για να δημιουργήσουν μια λέσχη ώστε να έχουν ένα δικό τους χώρο για δραστηριότητες όπως και τα μικρά παιδιά μια όμορφη παιδική χαρά.
Πραγματικά αυτά είναι και δικές μου επιθυμίες να δω την νεολαία του χωριού να ανθίζει, να παίζει, να μπορεί να επικοινωνεί , να διαδρά και να αναπτύσσεται. Τους ηλικιωμένους να μην ταλαιπωρούνται, η ζωή και η καθημερινότητα των αγροτών, των επαγγελματιών και των απλών πολιτών να γίνεται πιο εύρυθμη και εύκολη και το χωρίο μου να μην καταρρέει από την αδιαφορία και την παραγκώνιση της εκάστοτε δημοτικής αρχής.
