Να μεριμνήσουν άμεσα οι τοπικοί φορείς ώστε να δοθεί λύση για την φιλοξενία προσφύγων που συγκεντρώνονται στην υπηρεσία ασύλου στην Αλεξανδρούπολη ζητά με ανοιχτή ανακοίνωση του ο Κόμβος Αλληλέγγυων Εθελοντών Έβρου. Η ομάδα εκφράζει τη δυσαρέσκεια της για το γεγονός ότι δεν υπάρχει μέριμνα για την φιλοξενία των ανθρώπων αυτών και υποστηρίζει ότι η παραμονή τους εδώ ούτε την εθνική ούτε τη θρησκευτική συνείδησή μας θα αλλοιώσουν.
Η ομάδα των αλληλέγγυων τονίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί προέρχονται από περιοχές που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατασταση και πολλές φορές περιμένουν εδώ στην περιοχή για την αίτηση ασύλου μαζί με τα παιδιά τους. “Ας μη χαθεί η ανθρωπιά από αυτόν εδώ τον τόπο” αναφέρουν μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση και κάνουν έκκληση στις Αρχές (δημοτικές, πολιτειακές, θρησκευτικές) να αντιληφθούν ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι πραγματικά πρόσφυγες, οι οποίοι χρειάζονται βοήθειά.
“Γιατι λοιπόν σεβαστοί κύριοι αυτού του τόπου το αυτονόητο θα πρέπει να τίθεται σε διαπραγμάτευση;” αναρωτιούνται.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της ομάδας:
Λυπάμαι με την εικόνα που αντικρίζω κάθε πρωί στην πόλη μου. Λυπάμαι που βλέπω μωρά-παιδιά, μάνες να κοιμούνται έξω απο το άσυλο Αλεξανδρούπολης μερόνυχτα!!! Μα πιο πολύ λυπαμαι, γιατί αν πρέπει κάποτε, οι Αρχές αυτού του τόπου, να δείξουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους, είναι ΤΩΡΑ, όχι αύριο! Αυτοί οι άνθρωποι, αξιότιμοι κύριοι αυτού του τόπου, το μόνο που θέλουν από εμάς, είναι η ανθρωπιά. Ούτε τον “πολιτισμό” μας ζηλεύουν, ούτε την εθνική και θρησκευτική συνείδησή μας θέλουν να αλλοιώσουν.
Είναι τραγικό να ζητούν από άλλους ανθρώπους ανθρωπια και στήριξη. Αλήθεια, πώς θα σάς φαινόταν, αν στη θέση αυτών των παιδιών βάζατε για λιγο τα δικα σας παιδια; Κάτι που με είχε συγκλονίσει ήταν, όταν ρώτησα μία γυναίκα από τη Συρία που ταξίδευε μόνης της, πώς πήρε την απόφαση με τρία παιδιά, ενός, δύο και εφτά χρονών, να φύγει. Μου είπε ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Ότι είναι σαν να μένεις στον τρίτο όροφο μίας πολυκατοικίας και να πιάνει φωτιά το σπίτι σου. Αν μείνεις μέσα ξέρεις ότι θα καείς σίγουρα. Η μόνη επιλογή σου είναι να πέσεις από τον τρίτο όροφο κι ας ξέρεις ότι υπάρχει η πιθανότητα να σκοτωθείς.
Η ελληνική κοινωνία εδώ και χρόνια βομβαρδίζεται με τις πολιτικές της ξενοφοβίας και των στερεοτύπων, αλλά δείχνει να αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς. Και νομίζω ότι ακριβώς αυτό χρειαζόμαστε: να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους περισσότερο.
Απευθύνω έκκληση στις Αρχές αυτού του τόπου λοιπον (δημοτικές, πολιτειακές, θρησκευτικές) και τους λέω πως πρέπει να αντιληφθούν ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι πραγματικά πρόσφυγες, οι οποίοι χρειάζονται τη βοήθειά μας. Δεν είναι απειλή! Δεν θα θέλαμε σε καμία περίπτωση να δούμε ανθρώπους να εγκλωβίζονται στην Ελλάδα. Το τελευταίο διάστημα νομίζω πως φάνηκε η θέληση και διάθεση πολλών αλληλέγγυων εθελοντών για αποτελεσματικές παρεμβάσεις, ώστε οι άνθρωποι να μην κοιμούνται στο δρομο. Χρειαζόμαστε και τη δική σας στήριξη σε ολο αυτο το εγχείρημα. Ας μη χαθεί η ανθρωπιά από αυτόν εδώ τον τόπο. Το ζήτημα απαιτεί την συνεργασία όλων μας. Η Αλεξανδρούπολη είναι ο κόσμος με την προσφορά του.
Είναι οι ομάδες εθελοντών που προσφέρουν τον χρόνο και την ενέργειά τους. Είναι η επισφράγιση της ανθρωπιάς και μια αυθόρμητη πράξη αλληλεγγύης. Γιατί δεν συντάσσεστε διπλα μας αντί να στέκεστε απεναντι μας; Την ίδια πόλη αγαπάμε ολοι μας!
Μιλάμε για ανθρώπους που, εκτός από μνήμες πολέμου, κουβαλούν στο σώμα τους και τα σημάδια του. Ακόμα και μικρά παιδιά έχουν σημάδια από χτυπήματα και ίχνη βασανισμού. Έφηβοι με χαραγμένα χέρια και πρόσωπα, γυναίκες με ουλές από καψίματα, άνδρες με σημάδια από σφαίρες, άνθρωποι με χαρακιές στην πλάτη… Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω πάρα πολλά. Ο κατάλογος είναι μεγάλος, όσοι και οι άνθρωποι που πέρασαν από εδώ.
Δυσκολεύονται να μιλήσουν για αυτά. Θέλουν να τα ξεχάσουν και να ζήσουν μια ζωή όσο γίνεται κανονική. Έχουν δει αποκεφαλισμούς, έχουν βγει ζωντανοί από ασύλληπτες καταστάσεις. Γιατι λοιπόν σεβαστοί κύριοι αυτού του τόπου το αυτονόητο θα πρέπει να τίθεται σε διαπραγμάτευση; Ευχή όλων των εθελοντικών και αλληλέγγυων ομάδων αυτού του τόπου ειναι η συνεργασία μας με ολες τις Αρχές (Δημο, Εκκλησια κ.α.) για το καλό αυτού του τόπου. Μια σταλιά αγάπης και καλής θέλησης, νομίζω, το’χει ανάγκη η ανθρωπότητα.
