Χρήστος Χριστοδούλου: «Ελληνοτουρκική Κρίση 2022»

«Ο εχθρός του κοινού νου δεν είναι οι υψιπετείς ιδέες, αλλά η επέλαση των γεγονότων» – Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, 1908-2006.

Χρήστος Χριστοδούλου 

Στο τελευταίο χρονικό διάστημα βλέπουμε μια τεράστια προβολή από τα ΜΜΕ που αφορούν στις διεκδικήσεις της Τουρκίας και την ρητορική σε βάρος της χώρας μας. Μάλιστα γίνεται μια παρέλαση ειδικών και μη, κυρίως στα τηλεοπτικά μέσα, με βαρύγδουπες αναλύσεις, μέχρι και ανακοινώσεις ημερομηνιών έναρξης θερμού επεισοδίου ή και πολέμου. Οι συζητήσεις αυτές γίνονται όπως είναι γνωστό ακόμη και στις λαϊκές αγορές, στα καφενεία και στα σούπερ μάρκετ. Βέβαια η τροφοδότηση υλικού και τροφής των θεμάτων αυτών γίνεται και από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Το κύριο ερώτημα όμως είναι εάν αυτά γίνονται για πρώτη φορά και σε τι εξυπηρετούν όλες αυτές οι αναφορές και από τις δύο πλευρές! Επίσης τίθεται το ερώτημα αντιμετωπίζουμε ορθολογικά και με συνέπεια όλα αυτά που ακούμε κάθε μέρα!

Εδώ και 100 χρόνια σχεδόν είναι γνωστό ότι, η Τουρκία από την ημέρα που υπέγραψε τη Συνθήκη της Λοζάνης θεωρεί εαυτόν αδικημένο. Έτσι από την πρώτη μέρα της υπογραφής της, προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να ανατρέψει με όρους De Facto ή De Jure την συνθήκη αυτή. Για να πετύχει τον στόχο της δημιουργεί αργά αλλά σταθερά, νομιμοφανές γι΄ αυτήν δικαίωμα ανατροπής των δεδομένων στην περιοχή μας, όλα αυτά τα χρόνια. Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, έχει καταστρώσει συστηματικά ένα σχέδιο ανατροπής της Συνθήκης, με μικρά βήματα όταν βρίσκει αντίσταση και με δυναμικό τρόπο όταν της δίνεται η ευκαιρία.

Σημειώνεται εδώ ότι, η εν λόγω συνθήκη δεν αφορά μόνο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά το σύνολο των θεμάτων και όρων ύπαρξης της Τουρκίας ως κράτος. Για τα καθ΄ ημάς κυρίως από το 1955, υπάρχει μια διαρκής τριβή με θέματα που συνεχώς φέρνει στο τραπέζι η τουρκική διπλωματία. Επιγραμματικά αναφέρονται οι διώξεις εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, του Πόντου και όπου αλλού είχαν απομείνει μετά τον ξεριζωμό του 1922, εντάσεις και εισβολή στην Κύπρο, αναφορές για αποστρατικοποίηση των νήσων του Αιγαίου, ακόμη και αν δεν της πέφτει λόγος (Συνθήκη Παρισίων 1947), αμφισβήτηση του εναέριου χώρου των 10ΝΜ της Ελλάδας και του FIR Αθηνών (ενώ δεν έφερε αντίρρηση το 1937 και το 1953 με την καθιέρωση τους), άρνηση οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ σύμφωνα το διεθνές δίκαιο της θάλασσας (ΔΔΘ), δημιουργία «γκρίζων ζωνών» επί της κυριαρχίας ελληνικών νησιών στο Αιγαίο και γύρω από την Κρήτη, εφεύρεση του δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας» και πολλά ακόμη που τέλος δεν έχουν.

Τούτων δοθέντων

Σύμφωνα με όλα αυτά, είναι ξεκάθαρη η πολιτική της Τουρκίας διαχρονικά. Μάλιστα αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο στο μυαλό όσων ασχολούνται με τα θέματα αυτά είναι πότε και πως και προς ποια κατεύθυνση προσδιορίζει η Τουρκία τις διεκδικήσεις αυτές. Με απλά λόγια, το κεμαλικό κατεστημένο που κυβερνούσε το μεγαλύτερο διάστημα από το 1923 μέχρι σήμερα, ήθελε η ανατροπή της συνθήκης της Λωζάνης να ξεκινήσει από δυσμάς ακόμη και με χρήση στρατιωτικών μέσων, ενώ το ισλαμικό κατεστημένο επιθυμεί η αλλαγή ισορροπιών σε ότι αφορά τα σύνορα να γίνει πρώτα από ανατολικά.

Το γιατί άλλαξε η στρατηγική αυτή και εδώ η απάντηση είναι απλή. Πρώτον τα συμφέροντα της Τουρκίας είναι πολύ μεγαλύτερα ανατολικά, δεύτερον εκεί έχει για δεκαετίες ανοικτό πόλεμο με τους Κούρδους σε Ιράκ, Ιράν, Συρία, καθώς και στο έδαφος της, τρίτον με ανοικτό το θέμα αυτό οποιαδήποτε σκέψη για θερμό επεισόδιο στην περιοχή μας είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει ταυτόχρονα δύο μέτωπα με πολύ αμφίβολο τελικό αποτέλεσμα και τέταρτον όσο παίρνει αυτά που θέλει σε Αν. Μεσόγειο και Αιγαίο μόνο με την άσκηση λεκτικής πίεσης, δεν έχει λόγο να ρισκάρει χρήση στρατιωτικών μέσων. 

Στον αντίποδα από τη δική μας πλευρά, όπως πρόσφατα καταγράφηκε και σε δημόσια παρέμβαση πρώην ΠΘ, ζούμε στον αστερισμό του κατευνασμού, των καλών σχέσεων με συμμάχους και σε συμφωνίες που υπογράψαμε μ΄ αυτούς. Παραβλέπουμε όμως ως στρουθοκάμηλοι, ότι για τα θέματα της Λιβύης πχ η Τουρκία είναι παρούσα και απούσα η Ελλάδα.

Διαβάστε ακόμη  Αγρότες: Εκδόθηκε η ΚΥΑ για την προκαταβολή 50% της κρατικής αρωγής για ζημιές σε φυτικό κεφάλαιο από τις πυρκαγιές του 2023

Προβάλουμε διεθνώς τον χάρτη της Γαλάζιας πατρίδας εκλιπαρώντας για καταδίκη, αλλά ξεχνάμε να προβάλλουμε τον χάρτη της Σεβίλλης με τα κατοχυρωμένα δικαιώματα ΑΟΖ βάση του ΔΔΘ, όπως η ίδια ΕΕ τα ονομάζει. Δυστυχώς και σήμερα στην πολύ σύγχρονη εποχή μας, κάνουμε τα ίδια λάθη, ζούμε τα ίδια φαινόμενα και καταστάσεις όπως είναι ο ενδοτισμός, ο φόβος, η υστεροβουλία, το συμφέρον του εγώ, η διχόνοια, καθώς και όλα τα κακά που δεν μας επέτρεψαν ποτέ να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

Βλέπουμε επίσης, να αγνοούνται οι δύο βασικοί πυλώνες άσκησης Εξωτερικής Πολιτικής, δηλαδή η ιστορία και η γεωγραφία, ασκώντας κρυφή και προσωπική κατά περίπτωση ατζέντα, παρουσιάζοντας μάλιστα υποχωρήσεις σε γραμμές που έχουν τεθεί εδώ και δεκαετίες, ως μεγάλες επιτυχίες. Η παρουσία πχ. του πλοίου ερευνών Cesme στο Αιγαίο χωρίς καμία αντίδραση, όπως έγινε το 1976 και το 1987 σε αντίστοιχες περιπτώσεις, πιστοποιούν τα ανωτέρω.

Εν κατακλείδι

Γιατί λοιπόν βλέπουμε το θερμόμετρο στο Αιγαίο και ευρύτερα στην περιοχή μας να ανεβαίνει τόσο γρήγορα και επιθετικά! Την απάντηση έμμεσα την δίνει γνωστός συνταγματολόγος όπου αναφέρει:

[Σύμφωνα με το άρθρο 41 παρ. 2 του Συντάγματος: «O Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Bουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας». Η σημερινή κυβέρνηση έχει λάβει, ως γνωστόν, ψήφο εμπιστοσύνης. Άρα αρκεί η απλή επίκληση ενός «εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας», όποτε το κρίνει σκόπιμο, για να ζητήσει την διάλυση της Βουλής.]

Τι επισκιάζει το λεγόμενο εθνικό θέμα! Μα προφανώς τα προβλήματα που βιώνει σήμερα ο ελληνικός λαός όπως είναι η ακρίβεια, η διάλυση κρατικού μηχανισμού σε περίοδο καιρικών φαινομένων, η εσωτερική ανασφάλεια, το έλλειμμα νοσοκομειακής και γενικά υγειονομικής περίθαλψης, η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης με επιβράβευση των golden boys, η αδιαφάνεια σε προμήθειες, έργα, η ανεργία ιδιαίτερα των νέων και το ουσιαστικό έλλειμμα πλουραλισμού στην ενημέρωση.

Τι γίνεται στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου! Μία από τα ίδια. Ποιο είναι λοιπόν το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών ένθεν κακείθεν! Η συσπείρωση του λαού γύρω από την υφιστάμενη ηγεσία του, λόγω εξωτερικού κινδύνου και ο αποπροσανατολισμός του από τα καθημερινά προβλήματα που βιώνει.

Απορία

Εάν δεν ισχύουν τα ανωτέρω, τότε γιατί λαμβάνονται οι αποφάσεις όλων των προγραμμάτων (εξοπλιστικών, δημόσιων έργων, εκσυγχρονισμού δημόσιας διοίκησης κλπ) με διαδικασίες κατ’ επείγοντος στις περισσότερες των περιπτώσεων, καθώς και γιατί δεν γίνεται διαβούλευση επί των μεγάλων κοινωνικών θεμάτων, όπως είναι τα θέματα παιδείας, υγείας και πάνω απ΄ όλα αυτά της οικονομίας!

Τι είναι αυτό που τόσα χρόνια εμποδίζει το αυτονόητο στα εθνικά μας θέματα, δηλαδή τη θέσπιση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, μιας ανεξάρτητης οντότητας, αποτελούμενη από διατελέσαντες ΠΘ, Υπουργούς, Καθηγητές, Διπλωμάτες, Αρχηγούς ΕΔ κλπ, όργανο που θα εργάζεται αδιάκοπα υπέρ των τόσο κρίσιμων εθνικών μας θεμάτων! Για ποιο λόγο τελικά βαίνουμε ολοταχώς σε πρόωρες εκλογές!

ΥΓ: Έτοιμος να «πολεμήσει και πάλι στην Ευρώπη, πρέπει να είναι ο στρατός της Βρετανίας, αντίπαλος θα είναι η Ρωσία, η οποία και θα πρέπει να ηττηθεί»-δήλωσε ο νέος αρχηγός του Στρατού, Στρατηγός Πάτρικ Σάντερς. Σχόλιο: Άλλοι είναι αεροπόροι και άλλοι πετούν στα σύννεφα χωρίς αλεξίπτωτο. Γενικό το κακό.

(Ο Πτέραρχος Χρήστος Χριστοδούλου είναι Επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ)