Ένας από τους πλέον διακεκριμένους σκηνοθέτες της γενιάς του, ο οποίος μας έχει χαρίσει μερικά από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ των τελευταίων δεκαετιών, ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, επιστρέφει στη μυθοπλασία με το «Daniel ’16» (βραβείο κοινού στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης). Ένα επίκαιρο κοινωνικό δράμα, το οποίο τοποθετείται σε ένα απομονωμένο χωριό στον Έβρο. Εκεί βρίσκεται μια κοινότητα αγωγής ανηλίκων, όπου και καταφθάνει ένα αγόρι για να εκτίσει την ποινή του. Σύντομα θα κληθεί να αναμετρηθεί με τα όριά του, τα προσωπικά άγχη και τις ασφυκτικές απαιτήσεις του νέου περιβάλλοντός του, έτσι ώστε να μπορέσει να επιστρέψει στο σπίτι του. Ο σκηνοθέτης, μιλώντας στο Αθηνόραμα, αναφέρει για το πώς εμπνεύστηκε την ιστορία:
«Από ένα άρθρο στην Ελευθεροτυπία πριν κάποια χρόνια, αυτό αποτέλεσε το πρώτο ερέθισμα. Μιλούσε για την λειτουργία στην Ελλάδα σωφρονιστικών κοινοτήτων για Γερμανούς εφήβους με παραβατική συμπεριφορά. Αυτό μας προξένησε μεγάλη εντύπωση και μας οδήγησε σε ένα εγκαταλειμμένο χωριό στον Έβρο κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Προϊόν της επιτόπιας έρευνας είναι το σενάριο του «Daniel ’16», ενός Γερμανού έφηβου παραβάτη που στέλνεται στην Ελλάδα να εκτίσει την ποινή του».
Να σημειωθεί πως για το θέμα, η Εφημερίδα των Συντακτών είχε φιλοξενήσει τον περασμένο Ιούλιο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της Αντζης Σαλταμπάση για τα «Γκρίζα» αναμορφωτήρια για ανήλικους Γερμανούς που λειτουργούν σε απομονωμένα χωριά της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων οικισμών του Έβρου. ‘Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος Ναταλί Χατζηαντωνίου, οι δομές αυτές στην πλειονότητά τους δεν έχουν καν άδεια λειτουργίας.
«Δεν είναι ακριβώς μυστικό. Αλλωστε, μια περιήγηση στα χωριά του Εβρου αρκεί. Οι κάτοικοι μιλούν αβίαστα. ‘Ναι, ναι, εδώ μένουν τα Γερμανάκια. Τα βλέπουμε’. Οι δυσκολίες αρχίζουν όταν προσπαθήσει κάποιος να μάθει υπό ποιο καθεστώς έρχονται. Αν υπάρχει η απαραίτητη έγκριση, αν γίνεται έλεγχος από τις ελληνικές αρμόδιες υπηρεσίες, αν η παραμονή τους στην Ελλάδα γίνεται σύμφωνα με τον νόμο ή ‘στη σκιά του’. Μια απίστευτη ιστορία, που δυστυχώς κρατάει χρόνια. Πολλοί ξέρουν, ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να μιλήσουν».
