Τις τελευταίες ημέρες στην χώρα έχω την εντύπωση πως πάνω από την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια, πάνω από τον πόλεμο στην Ουκρανία -αλήθεια ποιος θυμάται τώρα τον πόλεμο;- πάνω από την έξαρση της πανδημίας και τις μεταλλάξεις που ολοένα εμφανίζονται στο προσκήνιο να μας τρομοκρατούν συνεχώς και αδιαλείπτως, στέκεται επίμονα, να μας προκαλεί, η είδηση της αποφυλάκισης του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού μας Θεάτρου.
Είναι τεράστια η συζήτηση ποιοι είναι οι νόμοι και αν εφαρμόζονται σωστά στην Ελλάδα, τι σημαίνει το ‘κοινό περί δικαίου αίσθημα’ και κατά πόσο είναι σωστό να επηρεάζει τις αποφάσεις τις δικαιοσύνης. Όπως επίσης αν είναι σοφό και ουσιώδες τελικά τέτοιου είδους θέματα να αποτελούν τροφή στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Ειλικρινά στέκομαι μουδιασμένη μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση και μαζί με εμένα σίγουρα πολλοί άλλοι, κοιτάζοντας δεξιά – αριστερά το άχαρο, φορές ανθρωποφαγικό πινγκ-πονγκ των διαφωνούντων, έχοντας χάσει κατά κύριο λόγο την ουσία του θέματος, που δεν είναι άλλη από την έπαρση και την αλαζονεία. Το άρρωστο πάθος και την κατ’ εξακολούθηση κακοποιητική συμπεριφορά της πλευράς του κατηγορουμένου καθώς και εκείνων που έχει επιλέξει ως υπερασπιστές σε αυτή την σκοτεινή καθόλα υπόθεση. Κακοποιητικοί όλοι τους, όχι μόνο απέναντι στους καταγγέλλοντες, αλλά και σε εμάς τους υπόλοιπους που παρακολουθούμε την υπόθεση όπως εκτυλίσσεται βασανιστικά στις αίθουσες των δικαστηρίων, διψασμένοι να αποδοθεί το δίκαιο εδώ και τώρα. Ίδωμεν…
Ανάμεσα στο σκοτάδι, εμείς πάντα θα επιλέγουμε το φως. Ετσι την Πέμπτη, είχαμε την χαρά να επισκεφθούμε την γκαλερί ‘Genesis’, που για τις επόμενες δυο εβδομάδες θα φιλοξενεί την έκθεση «Όταν απλώσουν τα κύματα…θα μπω ξανά να κολυμπήσω», του εικαστικού Γιώργου Κεβρεκίδη, σε επιμέλεια Κώστα Πράπογλου.
Θέλω να σας πω, πως η προσέγγιση αυτού του ταλαντούχου και σεμνού καλλιτέχνη, ως προς το θέμα που διάλεξε να μας αφηγηθεί, είναι πράγματι συγκινητική, κυρίως διότι κατάφερε να βρει το θάρρος να εκφράσει εικαστικά με ευαισθησία και ειλικρίνεια, την βαθιά ανάγκη που έχει ένα παιδί, να σταθούν με αγάπη και ενδιαφέρον αληθινό οι γονείς του σθεναρά πλάι του, ως δάσκαλοι πολύτιμοι και καθοδηγητές της ζωής. Να του μάθουν να κολυμπά στα δύσκολα, στα στενόχωρα, στα πικρά και τα άβολα, έτσι που αύριο να μην τον τσακίσουν οι αντιξοότητες που θα συναντήσει στον δρόμο του. Με την αγάπη και την ουσιαστική φροντίδα που θα του παρέχουν απλόχερα, να γίνει πολεμιστής άφοβος, ατρόμητος στα δεινά της ζωής, άνθρωπος φωτεινός με αξίες και ήθος. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε την έκθεση, να κολυμπήσετε ξανά στα νερά της παιδικής ηλικίας, να επιστρέψετε ψυχικά σε εκείνα τα αγνά χρόνια της ζωής σας, που σμιλεύουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου και καθορίζουν αποφασιστικά το μέλλον του. Εκεί όπου κατοικοεδρεύει πάντοτε η αλήθεια και βρίσκουν απαντήσεις τα ενήλικα ‘γιατί’…
Κλείνοντας, επιλέγω για σήμερα νοητά να ακούσουμε μαζί μια φωνή μαγική, ένα πλάσμα σπάνιο, καλλιεργημένο ψυχικά, αιθέριο, γλυκό και τρυφερό, που ζει και ομορφαίνει τον κόσμο λίγα χιλιόμετρα μακριά από μας, στο αγαπημένο Παρίσι των διανοούμενων, που δεν είναι άλλη από την Κυβέλη Καστοριάδη.
Στα πιθανά τραύματα που κουβαλά κι εκείνη, όπως και όλοι μας άλλωστε, με τον τρόπο που την μεγάλωσαν οι γονείς της, είναι βέβαιο όταν την ακούει κανείς να τραγουδά, πως φρόντισαν μαζί να της δώσουν και άλλα τόσα καλά, να την ακολουθούν σταθερά στην ζωή της. Κρατάμε τα καλά, φυλαχτό στο στήθος και προχωράμε.
*Εικαστικός
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
