Ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής της Επικοινωνίας θα κατανοούσε ότι πίσω από την επίσκεψη των κκ Παναγιωτόπουλου και Χρυσοχοϊδη στον Εβρο υπήρχε μία επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Με τις πυρκαγιές να έχουν δημιουργήσει ένα πολύ ισχυρό κλίμα δυσαρέσκειας και την πανδημία να συνεχίζει να δοκιμάζει τα νεύρα των πολιτών, η κυβέρνηση έψαχνε εναγωνίως την ευκαιρία να αλλάξει (έστω και με μη δόκιμο τρόπο) την ατζέντα.
Η πλήρης επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και οι εικόνες πανικού με ανθρώπους να κρέμονται από αεροπλάνα στην απέλπιδα προσπάθειά τους να διαφύγουν από την Καμπούλ άνοιξαν τη συζήτηση περί νέου προσφυγικού κύματος στα σύνορά μας χωρίς βέβαια κανείς να μπει στον κόπο και να εξηγήσει ότι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν χρειάζονται συνήθως μερικούς μήνες μέσα από τις χερσαίες διαδρομές για να φτάσουν στον Εβρο.
Εστω όμως ότι αντιμετωπίζουμε το οξύ πρόβλημα του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου του 2020 με την Τουρκία να θέλει να εργαλειοποιήσει πλήρως το προσφυγικό στέλνοντας μαζικά πρόσφυγες στα σύνορα για να πιέσει καταταστάσεις. Η κατάσταση θα αντιμετωπιστεί μόνο με το φράχτη των 40 χιλιομέτρων που βρίσκεται σε τμήμα των χερσαίων των συνόρων με την Τουρκία και με την ισχυρή αστυνομική παρουσία; Και τι ακριβώς θα γίνει σ’ όλη τη συνοριακή γραμμή του Έβρου που εκτείνεται συνολικά σε 220 χιλιόμετρα και εκτός από τα χερσαία σύνορα περιλαμβάνει και τα ποτάμια;
Οι δύο υπουργοί, όπως και ο αρμόδιος περί της Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης, στέλνουν ένα ασαφές και θολό μήνυμα περί αποτροπής προς εσωτερική κατανάλωση. Δεν επισημαίνουν όμως τους κινδύνους ούτε ξεκαθαρίζουν ότι η χώρα έχει σαφείς υποχρεώσεις απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο ως χώρα-μέλος του ΟΗΕ. Τι θα γίνει, για παράδειγμα, σε περίπτωση που πρόσφυγες αφεθούν σε νησίδες του ποταμού Εβρου που ανήκουν στην ελληνική επικράτεια και ζητήσουν βοήθεια; Η Ελλάδα, πέρα από τις κορώνες περί αποτροπής, έχει την υποχρέωση να διασώσει. Και ασφαλώς δεν θα πρέπει να περνάει από το μυαλό οποιουδήποτε ότι θα αποτελέσει λύση το push back και στην ξηρά, πρακτική που άλλωστε δεν προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο…
Η κυβέρνηση, επίσης, παίζει για μία ακόμη φορά και το χαρτί των προσλήψεων, αυτή τη φορά σε ό,τι αφορά τους συνοριοφύλακες. Ουδείς φυσικά μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει ότι οι διαδικασίες των προσλήψεων δεν μπορούν να ολοκληρωθούν αν δεν παρέλθει τουλάχιστον ένα οκτάμηνο και ουδείς φυσικά γνωστοποιεί ότι συνοριοφύλακες από την αμέσως προηγούμενη φουρνιά των προσλήψεων, άρχισαν να παίρνουν αποσπάσεις σε περιοχές που δεν έχουν καμία σχέση με τα σύνορα της χώρας. Εκτός και αν τα σύνορα έχουν φτάσει στην Τρίπολη της Αρκαδίας… Οι “υπηρεσιακές ανάγκες” δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα.
Υπάρχουν τέλος και οι άνθρωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, στελέχη και οπλίτες, στους οποίους όλη αυτή η βουλιμική τάση για επικοινωνία ακόμα και στα πολύ σοβαρά θέματα που προκύπτουν προκαλεί αν μην τι άλλο προβληματισμό.
Οι ένοπλες δυνάμεις, και κυρίως ο στρατός, προσφέρουν για ένα ακόμη καλοκαίρι τις υπηρεσίες τους στη δασυπυρόσβεση καλύπτοντας κενά που κανονικά δεν θα έπρεπε να προκύπτουν σε μία χώρα που υποφέρει κάθε καλοκαίρι από τις δασικές πυρκαγιές όπως η Ελλάδα. Στις πλάτες δε των στρατιωτικών υγειονομικών, αξιωματικών και οπλιτών, έχει πέσει και ένα πολύ σημαντικό μέρος της προσπάθειας του εμβολιασμού των πολιτών για την Covid-19.
Tην ίδια ώρα, οι στρατιωτικές μονάδες, κυρίως στον Εβρο και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, είναι υποστελεχωμένες. Το προσωπικό επιβαρύνεται με συνεχείς υπηρεσίες και απέχει από τα ουσιαστικά του καθήκοντα τα οποία έχουν άμεση σχέση με την αποτροπή μίας ενδεχόμενης σοβαρής στρατιωτικής απειλής (που όλοι ξέρουμε από που μπορεί να προέλθει). Διαπιστώνεται, όπως τονίζουν στρατιωτικές πηγές, αποσυντονισμός, απώλεια διαχειριστικού έργου και επιχειρισιακής ετοιμότητας και έλλειψη χρηστικότητας.
Κοντολογίς, οι επικοινωνιακές φούσκες δεν λύνουν τα προβλήματα, ούτε συμβάλλουν στη διατήρηση του αξιόμαχου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Αντίθετα δημιουργούν πονοκεφάλους και κατασπατάληση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού.
news247.gr