Ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου, χαίρετε!
Βεβαίως δικαιοῦσθε νὰ χαίρεσθε καὶ ἡ χαρὰ νὰ μένει ἀμείωτη στὴ ζωή σας καὶ κανένα πρόβλημα νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀφαιρέσει τὸ χαμόγελο ἀπὸ τὰ χείλη σας. Καμμιὰ στενοχώρια νὰ μὴν συννεφιάζει τὸ πρόσωπό σας καὶ καμμιὰ θλίψη νὰ μὴν πλακώνει τὴν καρδιά σας. Γιατί;
Μά, ἐπειδὴ ἦρθαν τὰ Χριστούγεννα! Ἐπειδή, τὸ κέντρο τοῦ παγκόσμιου καὶ οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ ἑορτασμοῦ εἶναι ἡ φάτνη τῆς Βηθλεέμ! Κι ἀκόμα· ἐπειδὴ ὁ πυρήνας τοῦ πολύχρωμου καὶ πολυποίκιλου αὐτοῦ στολισμοῦ εἶναι τὸ σπήλαιο τῆς Ἰουδαίας! Ἡ ἀνθρωπότητα γιορτάζει ἕνα γεγονὸς ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ 2000 περίπου χρόνια σὲ μιὰ κατάξερη γωνιὰ τῆς γῆς, σὲ ἕνα χῶρο ὅπου στάλιζαν ζῶα, μιὰ ψυχρὴ νύχτα. Ἐκεῖνο τὸ γεγονὸς κανένας ἱστορικὸς δὲν τὸ κατέγραψε ὅταν συνέβη, ὅμως ὁ κόσμος συνεχίζει νὰ τὸ γιορτάζει ἀκόμα. Ἡ σύγχρονη τεχνολογία ἔκανε τὸν πλανήτη μας γειτονιά, ἐπικοινωνοῦμε μεταξύ μας ραγδαῖα, ἐξερευνοῦμε τὸ ἀπώτατο σύμπαν, εἰσχωροῦμε στὸ λογισμικὸ τοῦ κυττάρου μας, δημιουργοῦμε ἀπίθανα πράγματα κι ὅμως! ἡ ταπεινὴ φάτνη καὶ τὸ ἄσημο ἐκεῖνο γεγονὸς ἐρεθίζει τὴν φαντασία μας καὶ ἐξάπτει τὴν προοπτική μας ὅσο κανένα ἄλλο.
Ἡ φάτνη τῆς Βηθλεέμ δὲν εἶναι ἕνα παράπηγμα μὲ ξύλα καὶ ἄχυρα, ὅπως δείχνουν οἱ εἰκόνες, ὄχι! Ἡ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ εἶναι ἕνας ἀκλόνητος γρανιτένιος τοῖχος πάνω στὸν ὁποῖο τερμάτισε βίαια μιὰ τεράστια χρονικὴ περίοδος κατὰ τὴν ὁποία οἱ ἄνθρωποι νομίζαμε ὅτι εἴμαστε δημιούργημα τῆς φύσεως, ὑποκείμενο στοὺς νόμους της. Πάνω στὸν τοῖχο τῆς Βηθλεὲμ ἀκουμπήσαμε ἀποκαμωμένοι, ὕστερα ἀπὸ ἕνα ἀσταμάτητο ἐκδικητικὸ κυνηγητὸ τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἐκεῖ διαπιστώσαμε πόσο διαφέρουμε ἀπὸ τὰ ζῶα, ὅταν εἴδαμε τὸν Θεὸ νὰ παίρνει τὴν μορφή μας! Ἐκεῖ καταλάβαμε ὅτι δὲν εἴμαστε «ἕνα τίποτε», ἐπειδὴ ἀντιληφθήκαμε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς δημιούργησε. Ἐκεῖ νιώσαμε ὅτι ἡ κοσμοϊστορικὴ σημασία ποὺ ἔχουμε, δὲν εἶναι κάτι ποὺ κατακτήσαμε, ἀλλὰ μᾶς δωρήθηκε σὰν προίκα. Ἀκουμπισμένοι, λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι πάνω στὸν ἀδιαπέραστο τοῖχο τῆς Βηθλεέμ, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο τῆς ὑπάρξεώς μας, ζήσαμε ἕνα ἐκτάκτως μοναδικὸ θαῦμα! Ὁ γρανιτένιος τοῖχος «ἄνοιξε» καὶ μιὰ ρωγμὴ ἐγκάρσια καταμεσῆς τοῦ συμπαγοῦς κόσμου πλάτυνε τὸν ὁρίζοντά μας. Ἡ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ ἔγινε πύλη ποὺ ὁδήγησε σὲ μιὰ πρωτόγνωρη συνάντηση, μὲ τὸν μεγάλο ἄγνωστο, ποὺ ὅμως μᾶς «φανερώθηκε» οἰκεῖος καὶ φιλικός.
Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα ὅτι πρέπει νὰ χαιρόμαστε.
Στὴν φτωχικὴ φάτνη τῆς Βηθλεέμ, στὸ κατάξερο σπήλαιο τῆς Ἰουδαίας, πρὶν ἀπὸ 2000 περίπου χρόνια, οἱ ἄνθρωποι γνωρίσαμε τὸν Θεό, γίναμε φίλοι καὶ συνεργάτες Του. Νιώσαμε πόσο μᾶς ἀγαπᾶ, πόσο μᾶς νοιάζεται. Καταλάβαμε, πῶς σκέφτεται ὁ Θεὸς καὶ πόσους τρόπους σκαρφίζεται προκειμένου νὰ μᾶς φέρει χαρά, εἰρήνη, ἐλπίδα καὶ ζωή. Κι ὅλα αὐτὰ ὡς δῶρα, χωρὶς νὰ τὰ ἀξίζουμε, πρὶν τοῦ τὰ ζητήσουμε. Ἡ πύλη γιὰ τὴν ὁποία σᾶς μιλῶ δὲν βρίσκεται στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου, ἡ μεγάλη συνάντηση δὲν συντελεῖται στὴν οἰκουμένη. Καὶ τὰ δυό συνυπάρχουν στὴν ταπεινὴ στιγμὴ τῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας. Ταπεινὴ στιγμὴ τοῦ καθενός μας εἶναι ὅταν τρομάζουμε μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τὸ «ἐκεῖθεν» τοῦ κόσμου. Τότε, ποὺ καμμιὰ ἐπιστήμη, καμμιὰ ἀνακάλυψη, κανένας πολιτισμὸς δὲν μποροῦν νὰ θεραπεύσουν τὸ τραῦμα μας. Οἱ ἐπιστῆμες, οἱ ἀνακαλύψεις καὶ οἱ πολιτισμοί, μᾶς βοηθοῦν ὁριακὰ νὰ ζοῦμε τὴν ἄγρια μοναξιά μας μέσα σὲ κοινωνικὴ εὐωχία. Λειτουργοῦν σὰν ἀναλγητικὰ τοῦ πόνου, ὅμως δὲν τὸν θεραπεύουν. Ἀντίθετα, ἡ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ μετατρέπει ὁριστικὰ τοὺς ἰσχυροὺς ἀνέμους τῆς ζωῆς μας σὲ σαγηνευτικὴ μουσική. Ἡ φάτνη τῆς Βηθλεέμ μᾶς φανερώνει τὸν δωρητὴ τῆς ζωῆς μας ἀπὸ τὰ δῶρα του. Τὸ σπήλαιο τῆς Ἰουδαίας μᾶς ἐμφανίζει τὴν ὑπαρξιακή μας παρέα, ἕναν κόσμο ἀγγελικῶν καὶ ἀνθρωπίνων προσώπων δίπλα μας, πάνω μας καὶ γύρω μας.
Μέχρι τὴν φάτνη τῆς Βηθλεέμ ἡ ἀνθρωπότητα «ἔπεφτε» πάνω στὸν τοῖχο τοῦ ἀσφυκτικοῦ ἐγκλεισμοῦ της σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, ὁ ὁποῖος τὸ μόνο ποὺ τῆς ὑπόσχονταν ἦταν ὁ θάνατός της. Τὸ σπήλαιο τῆς Ἰουδαίας ἔγινε ἡ πύλη ποὺ ἐπέτρεψε τὴν διάνοιξη τῆς ψυχῆς στὸν εὐρύχωρο χῶρο της καὶ ἐπαγγέλθηκε τὴν ἀνάστασή της.
Καταλαβαίνετε, ἀγαπητοί μου, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου, γιατὶ ὁ κόσμος μας θὰ γιορτάζει διαρκῶς τὰ Χριστούγεννα; Ἐπειδή, μὲ τὰ Χριστούγεννα οἱ ἄνθρωποι ἀποκτήσαμε ἐσχατολογικὴ διάσταση. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος παίρνει ἐσχατολογικὴ διάσταση, τότε γίνεται πρόσωπο. Πιστεύσαμε στὸ ἐνσαρκωμένο πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, δηλ. στὸ αὐθεντικὸ ἄπειρο, στὸ ἄπειρο τοῦ Θεοῦ, στὸ ἄπειρο τοῦ προσώπου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Μπολιαστήκαμε πάνω Του καὶ συζοῦμε τὴν ἄπειρη ζωή Του.
Ἀλήθεια, ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν θέλει αὐτὴν τὴν προοπτική; Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὴν ἀρνηθεῖ; Κι ἀφοῦ τὴν θέλουμε, ἀφοῦ τὴν ἐπιθυμοῦμε, γιατὶ ἀργοῦμε νὰ τὴν ἀπολαύσουμε; Ἡ φάτνη τῆς Βηθλεέμ δὲν εἶναι πρόβλημα ποὺ γυρεύει λύση, εἶναι μυστήριο ποὺ ἀπαιτεῖ μετοχή. Ἀπαιτεῖ τὴν θαυμασιώδη μεταμόρφωση τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἆραγε, θὰ τὴν τολμήσουμε κάποτε; Ὅποτε τὴν τολμήσουμε, τότε θὰ πάρουμε στὰ χέρια μας τὰ δῶρα τῆς φάτνης, ἐνῶ ὁ ὕμνος τῶν ἀγγέλων θὰ ἠχεῖ στ’ ἀφτιά μας.
Τέτοια χαρά, λοιπόν, ἂς φέρουν τὰ ἐφετινὰ Χριστούγεννα σὲ ὅλους σας, εὔχομαι.
Ὁ Μητροπολίτης σας
† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος
