Πολύ της μόδας είναι τελευταία διάφοροι καλλιτέχνες και δημόσια πρόσωπα να τοποθετούνται επί ιδιαίτερα ευαίσθητων και προσωπικών για κάθε γυναίκα ζητημάτων που αφορούν στην αυτοδιάθεση και αυτοδιαχείριση του σώματος και της ζωής της εν γένει.
Κάποιοι και κάποιες τοποθετήθηκαν με ιδιαίτερα καταγγελτικό τρόπο για το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση, χαρακτηρίζοντάς τη ως φόνο και οδηγώντας τον δημόσιο διάλογο σε επικίνδυνες ατραπούς.
Από το ιδιότυπο αυτό γαϊτανάκι δηλώσεων δεν ξέφυγε ούτε ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου Δαμασκηνός, ο οποίος προέβη σε χαρακτηρισμούς γυναικών που επιλέγουν να γίνουν παρένθετες μητέρες, βοηθώντας άλλες γυναίκες που για διάφορους λόγους δεν μπορούν να κάνουν παιδί.
Ο κατά τα άλλα πράος Μητροπολίτης, σε μία μάλλον ατυχή προσπάθεια να μεταδώσει το χριστιανικό μήνυμα της αγάπης προς το ποίμνιο, την ημέρα εορτασμού της Υπαπαντής, δήλωσε στην ΕΡΤ Ορεστιάδας ότι στις μέρες μας επιχειρείται «η απο-ιεροποίηση της μητρότητας και της οικογένειας», τονίζοντας ότι «η δημιουργία δεν τελείωσε με τον Αδάμ και την Εύα. Συνεχίζεται και ο Θεός μας καλεί, τον άνδρα και τη γυναίκα, να συνεχίσουμε αυτό το οποίο εκείνος άρχισε», ενώ πρόσθεσε πως στην εποχή μας, «δυστυχώς η γυναίκα χάνει ό,τι πιο ιερό έχει. Την μητρότητά της. Γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και εκμίσθωσης, με το να γίνεται παρένθετη μητέρα και τα υπόλοιπα που είναι συναφή».
Μήπως θα έπρεπε να απασχολεί τον Μητροπολίτη λιγότερο το τι κάνει μία γυναίκα με το σώμα της, με ποια κίνητρα και με ποιους σκοπούς; Μήπως θα έπρεπε να μην κρίνει (για να μην κριθεί) καταστάσεις που δεν μπορεί να βιώσει ο ίδιος, όπως η απόγνωση μίας γυναίκας που δεν μπορεί να γίνει μητέρα ή η επιθυμία μίας άλλης να τη βοηθήσει, ακόμη και με οικονομικό αντάλλαγμα; Μήπως θα ήταν προτιμότερο, τελικά, να αγαπά αλλήλους, άνευ όρων;
