Υπό τον φόβο της γενικής κατακραυγής, ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης απέσυρε άρον άρον το θέμα που αφορά την έξωση του συλλόγου Ελληνογαλλικής Φιλίας και την παράλληλη στέγαση του 12ου Νηπιαγωγείου από το «Σπίτι της Αντουανέττας». Η όλη διαχείριση του θέματος, που η ίδια η Δημοτική Αρχή δημιούργησε, ανέδειξε τις παθογένειες της διοίκησης Ζαμπούκη με τον πιο δραματικό τρόπο.
Άγνοια, απειρία, ερασιτεχνικός τρόπος διαχείρισης των καταστάσεων, επίρριψη ευθυνών σε τρίτους, παραπληροφόρηση, κακή συνεργασία με τους υπαλλήλους, αναποτελεσματικότητα και μεγάλη απόσταση από τους δημότες.
Το σπίτι της Αντουανέττας και ο Σύλλογος Ελληνογαλλικής Φιλίας είναι κομμάτι της ιστορίας και του πολιτισμού της πόλης που μας συνδέει με το παρελθόν μας. Δυστυχώς ο κ. Ζαμπούκης και οι συνεργάτες του φαίνεται πως το αγνοούν αυτό. Είναι μάλιστα να απορεί κανείς διαβάζοντας την ανακοίνωση που εξεδόθη από τον κ. Ζαμπούκη. Ο όρος πολιτική ευθύνη απουσιάζει παντελώς ως αξία, πάνω απ’ όλα, τόσο στη ρητορική του όσο και στον τρόπο που ενεργεί.
Είναι δυνατόν να επιρρίπτεται η ευθύνη σε κάποιον υπάλληλο του Δήμου για το όλο θέμα; Δεν υπάρχει συνεργασία με τους υπηρεσιακούς και έλεγχος πριν ένα θέμα τεθεί στην ημερήσια διάταξη του Δημοτικού Συμβουλίου; Ένα ακόμη σημείο στην ανακοίνωση, ίσως λίγο μελανό, είναι η κλασική προσπάθεια, να μετακυλήσουν τις ευθύνες στην αντιπολίτευση, λέγοντας πως είναι έτοιμη για καυγά! Ο σοφός λαός λέει πως, «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί».
Ας ελπίσουμε πως ο Σύλλογος Ελληνογαλλικής Φιλίας θα συνεχίσει απερίσπαστος το έργο του από τις παλινωδίες αυτής της Δημοτικής Αρχής, όπως ακριβώς ήταν η επιθυμία της Αντουανέττας Δεμτζιάν, την οποία οφείλουμε να σεβαστούμε στο ακέραιο.
