ανάρτηση της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου για την διεθνή ημέρα κατά της ομοφοβίας, έλαβε τα περισσότερα “Like” από κάθε άλλη ανάρτησή της, από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά της (14.000!)
Ας το λάβουν αυτό υπόψη όλες και όλοι οι πολιτικοί που σιώπησαν, όπως για παράδειγμα ο Πρωθυπουργός που δεν είπε απολύτως τίποτα, μολονότι η Ελλάδα βρίσκεται στην Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρώπης, με σημαία τα ανθρώπινα δικαιώματα!
Σε τοπικό επίπεδο, μόνο ο «Φάρος», η ανεξάρτητη παράταξη της Κοινότητας Αλεξανδρούπολης έστειλε μέσω social mediaτο μήνυμά της για μία κοινωνία χωρίς φόβο, για το δικαίωμα όλων στην αγάπη και την αυτοδιάθεση. Μία ανάρτηση-όαση σε μία έρημο σιωπής, φόβου, κόμπλεξ, υποκρισίας.
Κανείς δεν βρήκε να πει μία κουβέντα, να γράψει δύο γραμμές, να δώσει το παράδειγμα, ως δημόσιο πρόσωπο, για μία κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς. Να απλώσει το χέρι στους συνανθρώπους μας που καθημερινά δίνουν το δικό τους αγώνα, στο σχολείο, την εργασία, την κοινωνία, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν διαφορετικοί. Ιδιαίτερα δε στα νέα παιδιά, που υφίστανται κάθε μορφής bullying, μέσα και έξω από τα σχολεία.
Τα δάκρυά τους, όμως, την επόμενη φορά που κάποιο έγκλημα λόγω διαφορετικότητας θα γίνει πρώτος τίτλος στα δελτία ειδήσεων, θα είναι κροκοδείλια. Την επόμενη φορά που κάποιοι «λεβέντες» θα σταθούν μοιραίοι για τον επόμενο Γιακουμάκη, επειδή δεν ήταν «αρκετά άντρας». Την επόμενη φορά που μία ψυχή σαν εκείνη του Ζακ, δεν θα βρει δικαίωση, κι ας δολοφονήθηκε σε live μετάδοση. Δεν ήταν και νοικοκυραίος. Μια ξεφωνημένη ήταν, σωστά;
Μεγαλώνουμε παιδιά εγκλωβισμένα μέσα στα στερεότυπα των γονιών τους. Το κοριτσάκι ροζ, το αγοράκι γαλάζιο, και αργότερα, παραινέσεις του στιλ, μη φοράς τόσο κοντή φούστα, θα σε πούνε πόρνη, ή μην περνάς τόση ώρα στον καθρέφτη, θα σε πούνε αδερφή.
Κι έτσι, δημιουργούμε τις επόμενες γενιές του φόβου, του ψέματος, της καταπίεσης, με ανθρώπους δυστυχισμένους, που δεν θα νιώσουν ποτέ το μεγαλύτερο δώρο της ζωής: την αληθινή αγάπη και την απόλυτη ελευθερία που αυτή χαρίζει στον άνθρωπο και την ψυχή του.
Δεν φταίνε όμως μόνο οι γονείς και η κοινωνία γενικώς. Φταίνε και εκείνοι που ο δημόσιος λόγος τους έχει κάποια βαρύτητα, και που τον εξαντλούν σε ανούσιες ανακοινώσεις μέχρι και για την παγκόσμια ημέρα της χελώνας. Όταν όμως πρέπει να κάνουν ένα βήμα παραπάνω και να σπάσουν αβγά, ξαφνικά, δεν έχουν τίποτα να πουν. Δείχνουν πόσο δρόμο έχει ακόμη να κάνει η χώρα μας και ο τόπος μας για τα αυτονόητα. Κρίμα, απλά κρίμα, κύριοι και κυρίες.
