Όλο και περισσότερο ενδιαφέρον αποκτούν οι συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξανδρούπολης. Μπορεί να μην έχουμε υστερίες και φρασεολογία που θα ζήλευε και ο Μπάμπης ο Πεταλούδας, όπως στο Δημοτικό Συμβούλιο Διδυμοτείχου, έχουμε όμως ερμηνείες για όσκαρ και τέτοια αποτυχία συνεννόησης και κατανόησης για κάποια ζητήματα που κάνουν όλο αυτό το θέαμα απολαυστικό και αν μη τι άλλο διαφωτιστικό.
Στην έναρξη της συνεδρίασης της Παρασκευής, ο πρώην δήμαρχος κι επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Βαγγέλης Λαμπάκης, έκανε μία ερώτηση προς τη δημοτική αρχή, αναφορικά, όπως είπε, με την καθημερινή παρουσία μέσα στο Δημαρχείο του Χρήστου Κατσαντούρα (δημοτικού συμβούλου της παράταξής του κατά την πρώτη θητεία της δημοτικής του αρχής, που στη συνέχεια ανεξαρτητοποιήθηκε και ο οποίος ήταν παρών στη συνεδρίαση).
Ο κ. Λαμπάκης ζήτησε να πληροφορηθεί με ποια ιδιότητα ο κ. Κατσαντούρας ζητά οικονομικά στοιχεία και προσωπικά δεδομένα από τις υπηρεσίες, κάνοντας αναφορά και στο γεγονός της πρόσληψης του υιού Κατσαντούρα, πριν από λίγες εβδομάδες, σε θέση συμβούλου του κ. Ζαμπούκη. Ο Δήμαρχος, αντί να απαντήσει, κοίταξε για λίγο το ταβάνι, μετά το κενό, και τελικώς, ο πρόεδρος Δημήτρης Κολιός, ζήτησε από τον κ. Λαμπάκη να καταθέσει το αίτημά του γραπτώς, προκειμένου να λάβει απάντηση. Μου αρέσει αυτό το σύστημα της επικοινωνίας δι’ αλληλογραφίας, έχει έναν ρομαντισμό, ένα class, σαν να είμαστε ακόμη στον 19ο αιώνα. Αν αρχίσουμε να εκτρέφουμε και περιστέρια για να κάνουν το delivery, θα γίνουμε viral, να το ξέρετε. Η αλήθεια είναι ότι εάν ήταν δημαρχος σε αυτό το δημοτικό συμβούλιο ο Λαμπακης με τις παρεμβάσεις του θα πιάναμε 10ωρα. Βέβαια μεγάλες ευθύνες φέρει και η διοίκηση του για το αλαλούμ με το μπαλόνι.
Στη συζήτηση του ισολογισμού του Δήμου, ένα καθαρά οικονομικό και περίπλοκο θέμα, για όσους δεν το κατέχουν, ο επικεφαλής της «ΑΝΑΣΑ» Γιάννης Καρυπίδης είχε απορίες. Πολλές απορίες. Μέχρι που άρχισαν κάποιοι να δυσανασχετούν από τις απανωτές ερωτήσεις του προς τον αρμόδιο υπάλληλο. «Δεν γνωρίζω κάποια πράγματα, κύριοι, εγώ γυμναστής είμαι!», είπε με απόλυτη ειλικρίνεια, κλείνοντας το στόμα στους ξερόλες και θυμίζοντάς μου τον αείμνηστο ηθοποιό Κώστα Τσάκωνα και την ατάκα του «Εγώ νηπιαγωγός είμαι» που έμεινε στην ιστορία.
Οι μεγάλες ερμηνείες όμως ήρθαν μετά, στη συζήτηση για το «μπαλόνι». Ο Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών Κυριάκος Αραμπατζής, αναφέρθηκε στην οπτική της δημοτικής αρχής γύρω από την υπόθεση, με μία αφήγηση που θα ζήλευε και ο Δημήτρης Μυράτ στην «Κάλπικη Λίρα». Με εναλλαγή στο ρυθμό και στο ύφος, με στιγμές δραματικές και άλλες, πιο εύθυμες. Όχι, όχι, οφείλουμε να του δώσουμε τα συγχαρητήριά μας, ιδιαίτερα από την στιγμή που είχε προηγηθεί μία άλλη κορυφαία ερμηνεία, αυτή του Βαγγέλη Μυτιληνού. Ξέρετε, λόγια ακούμε πολλά. Σπάνια, όμως, καταφέρνει κανείς να οπτικοποιήσει τις σκέψεις του, μέσα στα στενά όρια της αίθουσας του δημοτικού συμβουλίου, σε ένα βαρετό σκηνικό, που όσο να πεις δεν βοηθά τον εκάστοτε σύμβουλο να εκφραστεί όπως θα ήθελε. Μιλώντας για τη διαφορά μεταξύ κτιρίου και προσωρινής κατασκευής, πήρε ένα άδειο μπουκαλάκι από νερό και με μία κίνηση το τσαλάκωσε μπροστά στα έκπληκτα (και γεμάτα ζήλεια για την ιδέα) μάτια των συναδέλφων του, αλλά και των θεατών, θέλοντας να δείξει ότι ένα τέτοιο κατασκεύασμα, τόσο ευάλωτο, δεν μπορεί να θεωρείται κτίριο, σε αντίθεση, όπως είπε, με το γεμάτο μπουκάλι που αφού δεν τσαλακώνεται, μπορεί να θεωρηθεί κτίριο. Όχι, πείτε. Πόσο πιο εύγλωττο να σας το κάνει; Θαυμασμός, χειροκρότημα, συγκίνηση και ένα ΟΣΚΑΡ, παρακαλώ!
Τι το ήθελε ο Δήμαρχος να σηκωθεί για λίγο από τη θέση του, την ώρα που τοποθετούνταν ο Δημήτρης Λαζόπουλος; Αφού του ζήτησε επιτακτικά να … του δώσει σημασία, κι αφού αυτό δεν συνέβη μέσα στα επόμενα δύο δευτερόλεπτα, ο κύριος Λαζόπουλος, έκλεισε το μικρόφωνο εκνευρισμένος και αποφασισμένος να μην συνεχίσει, αφού δεν είχε την προσοχή του Δημάρχου (κάτι που στη συνέχεια έγινε). Φαντάσου να πήγαινε στο voice και να μην γύριζε καμία καρέκλα στα πρώτα 10 δευτερόλεπτα της ερμηνείας του… ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ
Πάντως, ειδικά για τα τελευταία 10 λεπτά της συζήτησης γύρω από το θέμα του «μπαλονιού», τα οποία δυστυχώς (ή ευτυχώς) υπάρχουν και σε βίντεο, δεν μπορεί κανείς να είναι περήφανος. Το αντίθετο. Αυτό το χάος της ασυνεννοησίας και της σύγχυσης, με κάποιους να μην καταλαβαίνουν τι καλούνται να ψηφίσουν και να ρωτούν διαρκώς τα ίδια και τα ίδια, δεν τιμά ούτε το προεδρείο, ούτε το σώμα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη, όμως όχι σε τόσο έντονο βαθμό. Έχουν περάσει 3 μήνες και θα έπρεπε να είχαν βρει όλοι τους ρυθμούς τους. Κι ας μη τα ρίχνουμε όλα στον Κλεισθένη. Αν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε μία κατάσταση, ας καθίσουμε σπίτι μας να βλέπουμε μίκι μάους, για να έρθουν οι επόμενοι.
Τισιφόνη
