Βρεθήκαμε στην υπηρεσία ασύλου της Χιλής σήμερα το μεσημέρι 21/4. Είχαμε πληροφορίες ότι τις τελευταίες ημέρες υπάρχουν δεκάδες πρόσφυγες από τη Συρία που έρχονται εδώ από τους καταυλισμούς ανά την Ελλάδα, για να κάνουν αίτηση για άσυλο και επιστρέφουν στη συνέχεια πίσω στους καταυλισμούς.
Μιλήσαμε με αρκετούς από αυτούς… Η πρώτη κίνηση που έκαναν όλοι, ήταν να μας δώσουν το χέρι τους. Επιζητούσαν την χειραψία σα να ήταν μια επιβεβαίωση φιλίας, μια κίνηση συμπάθειας, ένα ευχαριστώ που έστω και έτσι σε καταυλισμούς, έχουν τη δυνατότητα να μη φοβούνται ανά πάσα στιγμή ότι μια βόμβα θα πέσει στο κεφάλι τους.
Ο Αχμέτ με τα λίγα Αγγλικά που γνώριζε μας περιέγραψε τις στιγμές που έζησε κοντά στο Χαλέπι, όπου από τη μια οι τρομοκράτες της Isis πλησίαζαν στην περιοχή του και έσφαζαν κόσμο… και από την άλλη οι βόμβες της επίσημης κυβέρνησης κατά των ανταρτών, έκαναν το σπίτι του σκόνη. Σε μια στιγμή μόνο βρέθηκε χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά χωρίς τίποτα.
Ο Αδάμ, 22 ετών, ζούσε μέσα στο Χαλέπι. Όταν άρχισε ο πόλεμος είχε μόλις μπει στο πανεπιστήμιο, σπούδαζε Γαλλικά και ήθελε όταν τελειώσει τις σπουδές του να πάει στη Γαλλία. Η οικογένεια του αποτελείται από 5 μέλη, 2 γονείς και 3 παιδιά. Εγκατέλειψαν το Χαλέπι και τη Συρία όλοι μαζί. Βρίσκοντας διακινητές και ξοδεύοντας όλες τις οικονομίες τους, κατάφεραν να φτάσουν στην Τουρκία και από εκεί με βάρκα στη Λέσβο. Ο προορισμός τους ήταν η Γαλλία, το ταξίδι τους όμως σταμάτησε στην Ελλάδα λόγω κλειστών συνόρων.
Στο Χαλέπι το τελευταίο διάστημα, τα πράγματα είχαν γίνει τόσο άσχημα που δεν είχαν όχι μόνο δουλειά, αλλά ούτε φαγητό. “Υπήρχε πείνα. Περάσαμε πολύ δύσκολα. Υπήρχε μόνο καταστροφή” μας είπε, ενώ ένας ακόμα νεαρός από τη Συρία μεσολάβησε και με σπαστά Αγγλικά μας είπε ότι διάφορες ομάδες προσπαθούσαν να τους πείσουν ότι πρέπει να πολεμήσουν στο πλευρό τους… όσοι δεν διάλεγαν με ποια πλευρά πολεμούν σ αυτόν τον εμφύλιο, έπρεπε είτε να φύγουν είτε να πεθάνουν.
Ο Αδάμ μετά από αρκετή κουβέντα, δέχτηκε να μιλήσει και μπροστά στην κάμερα μας, όπου εν συντομία επανέλαβε αυτά που συζητούσαμε πριν.
Κοινή διαπίστωση όλων ήταν η ανακούφιση που βρίσκονται στην Ελλάδα, όπου δεν τους συμπεριφέρονται άσχημα και δεν κινδυνεύει η ζωή τους… Η απορία όμως για το τι θα απογίνουν, πως θα συνεχιστεί η ζωή τους και ποιο θα είναι το μέλλον τους, ήταν έντονη. Γνωρίζουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα χρεοκοπημένη. Γνωρίζουν ότι εδώ δε θα έχουν ευκαιρίες και είναι σχεδόν βέβαιοι ότι δε θα βρουν δουλειά. Φαίνεται όμως ότι το πρώτο που τους απασχολεί πριν κοιτάξουν το αύριο, είναι να διασφαλίσουν ότι δε θα γυρίσουν ξανά στην κόλαση του χτες… γι’ αυτό επιθυμούν να ολοκληρώσουν τις διαδικασίες για άσυλο…
Η κουβέντα μας τελείωσε και πάλι με τις απαραίτητες χειραψίες και με την υπενθύμιση ότι θέλουν να μεταφέρουμε σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ…
Είναι βέβαιο ότι στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που τους βοηθούν… Αντιθέτως στις χώρες που προκάλεσαν τον Αρμαγεδώνα στη χώρα τους, οι πόρτες είναι κλειστές. Ερμητικά κλειστές.
Newsroom Alexpoli.gr / Ανδρέας Χονδρός
