Σε έναν κάπως καλύτερο κόσμο, στοιχειωδώς ανθρώπινο, η καταστροφή του κέντρου κράτησης της Μόριας, θα μπορούσε να είναι ένα ευτυχές γεγονός. Οι πρόσφυγες θα είχαν αποχωρήσει και ο χώρος είτε θα διατηρούνταν ως μνημείο ντροπής για την «πολιτισμένη Δύση», ή θα γίνονταν ερείπια, με σκοπό να χαθεί από τη Γη και να περάσει στη συλλογική λήθη, ως κακό όνειρο. Δεν ζούμε σε αυτόν τον κόσμο όμως. Ζούμε στον κόσμο που η κόλαση κάηκε, 13.000 περίπου κολασμένοι ήταν μέσα και έτρεξαν να ξεφύγουν, ενώ τα καζάνια θα παραμείνουν. Αυτές οι πολιτικές όμως, αυτά τα γεγονότα βγάζουν.
Διαβάστε από
