Ήταν 7 Ιουλίου του 1925 όταν ξεκίνησαν οι εργασίες χάραξης των ελληνοτουρκικών συνόρων, κατά μήκος του ποταμού Έβρου. Όταν γράφτηκε μία σημαντική σελίδα στην ιστορία των δύο χωρών, με γεγονότα πριν και μετά που πέρα από τα σύνορά τους, χάραξαν και την πορεία τους στα χρόνια.
Στο άρθρο 2 της συνθήκης της Λωζάνης που υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου 1923, καθορίστηκε ότι τα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα θα αρχίζουν από το σημείο ενώσεως των συνόρων Τουρκίας Βουλγαρίας και Ελλάδος (Τριεθνές) και θα ακολουθούν τον ρου του ποταμού Έβρου μέχρι την συμβολή του με τον ποταμό Άρδα.
Όπως αναφέρει στη διδακτορική διατριβή του ο Ηλίας Δημητρακόπουλος, Σύμβουλος Πρεσβείας Α’, με θέμα «Τα Χερσαία Σύνορα της Ελλάδας», που δημοσιεύτηκε το 1986, σε εφαρμογή των άρθρων 5 και 6 της συνθήκης της Λοζάνης συγκροτήθηκε οριοθετική επιτροπή υπό την προεδρία του Ολλανδού συνταγματάρχη J. Backer, με μέλη έναν Έλληνα και έναν Τούρκο αξιωματικό, για να προβεί στη χάραξη των Ελληνοτουρκικών συνόρων από το Τριεθνές μέχρι το Αιγαίο. Σύμφωνα με το άρθρο 5 της συνθήκης, οι αποφάσεις της επιτροπής θα λαμβάνονταν κατά πλειοψηφία και θα ήταν υποχρεωτικές για τα ενδιαφερόμενα μέρη. Επίσης στο άρθρο 6 της συνθήκης προβλεπόταν ότι όπου τα σύνορα θα καθορίζονταν από τον ρου ποταμού, αυτά θα ακολουθούσαν για τους μη πλωτούς ποταμούς —όπως δηλαδή ο Έβρος και ο Άρδας— τη μέση γραμμή αυτών.
Από τις πρώτες αποφάσεις της επιτροπής ήταν ότι η μεθόριος δεν θα ακολουθούσε τις εκάστοτε μετατοπίσεις της κοίτης του ποταμού, αλλά θα καθοριζόταν με βάση την κοίτη που υπήρχε το 1926.
Κατόπιν μακρών διαβουλεύσεων, η επιτροπή κατέληξε στην υπογραφή στην Αθήνα στις 3 Νοεμβρίου 1926 σχετικού πρωτοκόλλου με το οποίο καθορίστηκε λεπτομερώς η περιγραφή και η χάραξη της Ελληνοτουρκικής μεθορίου3.
