Άρθρο γνώμης αναγνώστη μας…
Από την πολύ παιδική ηλικία του, ο άνθρωπος δημιουργεί “σπιτάκια”. Άλλοτε με ένα σεντόνι που στηρίζεται, ελαφρά υπερυψωμένο, στις άκρες του παιδκού κρεβατιού του ή σε αυτοσχέδια δοκάρια, άλλοτε μέσα σε ένα μεγάλο χαρτόκουτο, άλλοτε κάτω από ένα τραπέζι σκεπασμένο με μακρύ τραπεζομάντιλο που λειτουργεί ως παραπέτασμα. Δεν είναι τυχαίο. Είναι η ανάγκη με την οποία γεννιόμαστε: να στήνουμε ένα “σπιτάκι” για να στρώνουμε μέσα σε αυτό τη ζωή μας και να νιώθουμε ασφαλείς. Μέσα σε ένα “σπιτάκι” φτιάξαμε όλοι το κάδρο των αναμνήσεων με τις οποίες πορευόμαστε, ως παιδιά, ως γονείς, ως παππούδες και γιαγιάδες, ως εγγόνια. Δεν είναι απλά ντουβάρια, είναι το κουκούλι της ζωής μας, που χωρίς αυτό μένουμε ψυχικά απογυμνωμένοι και κυριολεκτικά ανέστιοι. Ο ζωντανός αλλά ανέστιος, έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του, και όταν θα του θυμίζεις επίμονα ότι “πρώτη προτεραιότητα είναι η ανθρώπινη ζωή”, εκείνος θα στέκεται απέναντί σου με άδειο βλέμμα. Το ξέρει ότι η ζωή του έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Εσύ δεν ξέρεις το μέγεθος του κενού που βιώνει από την απώλεια του σπιτιού του. Εσύ δεν ξέρεις την απόγνωση του κτηνοτρόφου ή του μελισσοκόμου, που, ναι, ευτυχώς, εκείνος είναι ζωντανός, χάθηκαν όμως τα ζώα ή τα μελίσσια του, που με κόπο τα είχε τακτοποιημένα μέσα στα “σπιτάκια” τους, ήταν μέρος της ζωής του και από αυτά βιοποριζόταν. Εσύ δεν ξέρεις την απελπισία του ελαιοπαραγωγού και κάθε αγρότη που έχασε τα πάντα. Εσύ δεν έχεις αντιληφθεί ότι μια φωτιά που έχει κάψει το 1/3 περίπου των δασικών εκτάσεων ενός νομού, αλλάζει άρδην, άμεσα ή έμμεσα, τη ζωή κάθε ζωντανού οργανισμού του τόπου.
Εσύ, λοιπόν, που το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίσεις μπροστά σε μία κάμερα, μέσα από ένα γραφείο, να λες σε όλους τους “καμένους” από τη φωτιά ότι “πρώτη προτεραιότητα είναι η ανθρώπινη ζωή”, μάθε ότι την αξία της ζωής μας την ξέρουμε όλοι. Έχε μόνον στον νου σου ότι έχουμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε ότι μας το λες ασταμάτητα, ξανά και ξανά, για να μην προλάβουμε ποτέ να σε ρωτήσουμε τι έκανες εσύ για να αποτρέψεις το κακό. Έχουμε αρχίσει να βλέπουμε καθαρά την αγωνία σου να βρίσκεις τις πιο βαρύγδουπες δικαιολογίες για να κρύψεις τις ευθύνες σου, κι από πάνω να “δείχνεις” δεξιά κι αριστερά τον υπαίτιο. Αν δεν έχεις μια αλήθεια να πεις, γύρνα στο “σπιτάκι” σου κι άσε αυτούς που “κάηκαν” να θρηνούν πάνω από τα αποκαΐδια τους, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να ακούν την επικοινωνιακή λούπα που εκπέμπεις. Φτάνει!!!