Ένα άρθρο γνώμης του Γιώργου Ρουμελιώτη…
Το πρόβλημα της ανάποδης κίνησης των διακινητών στην Εγνατία Οδό είναι πολυσύνθετο και φοβάμαι ότι δεν λύνεται κατασταλτικά. Όση πίεση και να ασκηθεί στο κράτος προς αυτή την κατεύθυνση, όσα μέτρα και να σκεφτούν οι αρμόδιες υπηρεσίες, ή θα είναι αναποτελεσματικά ή θα είναι παράνομα. Πρόκειται για μια άκρως απρόβλεπτη και απονενοημένη ενέργεια που μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε σημείο της Εγνατίας Οδού. Το ίδιο ανεξέλεγκτη είναι και η εγκληματική οδήγηση μέσα στους οικισμούς. Είναι σαν να έχεις μια διαρροή νερού και, αντί να ελέγξεις τη διαρροή, προσπαθείς απεγνωσμένα να μονώσεις ό,τι μπορείς, φωνάζοντας “όχι άλλη υγρασία στο σπίτι μου”.
Όλοι εδώ στον Έβρο έχουμε καταλάβει πλέον ότι ακόμη και ο πολλά υποσχόμενος φράχτης δεν είναι αποτελεσματικός και σε καμία περίπτωση δεν λύνει το πρόβλημα, απλώς το αλλάζει μορφή και το εντείνει. Το μόνο που έχει καταφέρει είναι να αυξήσει το αντίτιμο των διακινητών και να προκαλέσει αυτές τις νέες μορφές διακίνησης, που πλέον περνούν μέσα από τα σπίτια μας και απειλούν τις ζωές μας.
Αυτή η εγκληματική συμπεριφορά έχει φέρει την τοπική κοινωνία στα όριά της. Από τη μια δοκιμάζεται η αυτοσυγκράτηση του κόσμου και από την άλλη δοκιμάζεται η αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού.
Με βίντεό του στα social media, ο υποψήφιος δήμαρχος Αλεξανδρούπολης, Σταύρος Σταυράκογλου, καλεί τους πολίτες να συνεργαστούν με τους τοπικούς φορείς για να διασφαλίσουν την εφαρμογή των μέτρων κατά των διακινητών “λαθρομεταναστών”, δήλωση που αν τη φιλτράρει κανείς μέσα από τον φόβο και τη δικαιολογημένη συναισθηματική φόρτιση του κόσμου μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί ως παρακίνηση σε αυτοδικία.
Ο βουλευτής Έβρου της Νέας Δημοκρατίας και πρώην Αρχηγός της Αστυνομίας, Αναστάσιος Δημοσχάκης, προτείνει για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου την ίδρυση ειδικού Τμήματος “Τροχαίας Αυτοκινητοδρόμων”.
Ο βουλευτής Έβρου της Ελληνικής Λύσης, Πάρης Παπαδάκης, ισχυρίζεται ότι η ισχύουσα νομοθεσία δικαιολογεί τη χρήση περιστρόφου από τους αστυνομικούς, ακόμη και κατά της ζωής των επιβαινόντων και κλείνει το μάτι ακόμη και σε αμφιβόλου νομιμότητας ενέργειες λέγοντας χαρακτηριστικά πώς “ό,τι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται” γνωρίζοντας, ως δικηγόρος, πως στο δημόσιο επιτρέπεται μόνο ό,τι ορίζεται σαφώς από τη νομοθεσία.
Την ίδια ώρα εξοργισμένοι κάτοικοι μαζεύουν υπογραφές για να επιτραπούν τα καρφιά στον δρόμο και προβαίνουν σε μοτοπορεία διαμαρτυρίας, ενώ δεν λείπουν και οι φωνές που βλέπουν ως μόνη λύση, να πάρουν οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους ή να καταργηθεί η “αναποτελεσματική” Υπηρεσία Συνοριακής Φύλαξης και να αναλάβει ο στρατός και η εθνοφυλακή..(!)
Στα όριά του όμως βρίσκεται και ο κρατικός μηχανισμός. Μετά από έκτακτη σύσκεψη των αρμόδιων φορέων και σε συνεννόηση με την Εγνατία Οδό, σχεδιάζει ψηφιακή εφαρμογή, παρόμοια με το 112, που θα ενημερώνει τους διερχόμενους οδηγούς για τον κίνδυνο, χωρίς ωστόσο να δίνει απαντήσεις για το τι θα κάνουν οι οδηγοί μόλις πάρουν το μήνυμα και πώς θα ενημερώνονται οι αλλοδαποί οδηγοί.
Σπασμωδικές κινήσεις κάνει και η διοίκηση της αστυνομίας λαμβάνοντας μέτρα στα όρια της νομιμότητας και της ασφάλειας ακόμη και των ίδιων των αστυνομικών, όπως είναι η στάθμευση των περιπολικών στις Λωρίδες Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ), που ήδη προκαλούν τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών τους φορέων.
Είναι γεγονός ότι η πρόληψη είναι πάντα πιο χρήσιμη από την καταστολή. Όταν όμως η καταστολή έχει εξαντλήσει κάθε νόμιμο πλαίσιο, όταν το κράτος και η κοινωνία έχουν φτάσει στα όριά τους, τότε πια η πρόληψη δεν είναι απλά χρήσιμη, γίνεται απαραίτητη και επιτακτική. Όταν αδυνατούμε να δώσουμε λύση σε ένα πρόβλημα τότε ένα παραπάνω πρέπει να εστιάσουμε στην αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα και να το λύσουμε στην πηγή. Για να σταματήσουμε την υγρασία πρέπει να ελέγξουμε τη διαρροή. Κι αφού δεν μπορούμε να σταματήσουμε τους πολέμους και να επιβάλλουμε τη δημοκρατία στις χώρες που δημιουργούν πρόσφυγες, ίσως αξίζει να δοκιμάσουμε να αλλάξουμε την πολιτική που ασκεί η δική μας κυβέρνηση και να επηρεάσουμε την πολιτική που ασκεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην πολιτική και όχι στην καταστολή.
Ούτε τα καρφιά, ούτε ο φράχτης, ούτε η αστυνομική βία μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δοκιμάζουν τα όρια της ανθρωπιάς μας. Όταν κάποιος φτάνει στο σημείο να ρισκάρει τη ζωή του στον δρόμο για μια άλλη χώρα γιατί στη δική του χώρα η ζωή του είναι τελειωμένη, δεν μπορείς εύκολα να τον σταματήσεις. Συνέχεια θα δοκιμάζει καινούργιους τρόπους, όλο και πιο επικίνδυνους, και για κείνον και για όποιον συναντήσει στο πέρασμά του. Και η ανάγκη του αυτή θα κάνει όλο και πιο προσοδοφόρο το επάγγελμα του διακινητή. Μεγαλύτερο κέρδος, μεγαλύτερο κίνητρο, μεγαλύτερο ρίσκο για τους διακινητές, μεγαλύτερος φόβος για εμάς.
Μια ορθολογικότερη πολιτική διαχείριση του προσφυγικού προβάλλει πλέον όχι μόνο πιο ανθρώπινη αλλά και πιο αποτελεσματική. Έτσι, οι πρόσφυγες, αντί να ρισκάρουν τις ζωές τους και να απειλούν τις δικές μας κυνηγημένοι και χωρίς δυνατότητα αίτησης ασύλου, για να μην τους πιάσει και τους ξαναστείλει παράνομα πίσω η Ελληνική Αστυνομία, θα προσέρχονται στα σύνορα για καταγραφή και αίτηση ασύλου όπως ορίζει η διεθνής νομοθεσία. Όσοι δεν δικαιούνται άσυλο θα επιστρέφονται πίσω, ανθρώπινα και νόμιμα. Είναι επίσης απαραίτητη η συντόμευση της χρονικής διάρκειας εξέτασης των αιτημάτων ασύλου και η παραμονή των ανθρώπων αυτών σε αξιοπρεπείς συνθήκες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να στέλνει τη Frontex για να μας ενισχύει στις παράνομες επαναπροωθήσεις, θα μπορούσε να στέλνει υπηρεσίες καταγραφής και εξέτασης αιτημάτων ασύλου. Και αντί να στέλνει χρήματα στην Τουρκία για να τους “κρατάει” υποτίθεται εκεί και να τους χρησιμοποιεί όποτε θέλει για να δημιουργεί προβλήματα στη χώρα μας, θα μπορούσε η ΕΕ να στέλνει τα χρήματα αυτά στη χώρα μας, για να επαναπροωθούμε νόμιμα στις χώρες τους, όσους δεν δικαιούνται άσυλο.
Έτσι οι διακινητές θα έμεναν χωρίς δουλειά, η ανάγκη για δραστηριοποίηση των ΜΚΟ θα περιορίζονταν δραστικά και κυρίως, δεν θα θυσιάζονταν ανθρώπινες ζωές, στο Έβρο και στο Αιγαίο.
Έτσι το προσφυγικό ζήτημα, αντί για ένα δικό μας πρόβλημα “εθνικής ασφάλειας”(!), στο οποίο έχει αναχθεί σήμερα, θα ήταν ένα ευρωπαϊκό διοικητικό πρόβλημα που θα αντιμετωπιζόταν ανθρώπινα, νόμιμα και πολιτισμένα.
Και τότε, δεν θα υπήρχε διάχυτος ο φόβος στην τοπική κοινωνία, δεν θα κινδύνευαν οι ζωές μας και δεν θα έφτανε στα όριά του ο πολιτισμός μας.
*Τα ενυπόγραφα άρθρα, δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις του evrosonline.gr*
