Με ένα μονόπλευρο ρεπορτάζ, τοπικός τηλεοπτικός σταθμός, προσπαθεί να παρουσιάσει τους νέους ανθρώπους ως «βολεμένους», που αρνούνται να εργαστούν για…φραγκοδίφραγκα στην εστίαση. Ρίχνει έτσι «νερό στο μύλο» ακραίων απόψεων που θεωρούν τους νέους ως τεμπέληδες και αχάριστους, που δεν έχουν ανάγκη από λεφτά, αφού τους αρκούν είτε τα λεφτά του μπαμπά, είτε τα επιδόματα. Η πραγματικότητα, βέβαια, δεν έχει ποτέ μία τόσο απόλυτη όψη.
Στο ρεπορτάζ, η δημοσιογράφος μιλά μόνο με την πλευρά των εργοδοτών, χωρίς να δίνεται η ευκαιρία σε κάποιον νέο άνθρωπο να πει τη γνώμη του. Στη μία περίπτωση, ο ιδιοκτήτης επιχείρησης εστίασης αναφέρει πως «δίνουμε καλά λεφτά, με ένσημα, με πολύ ωραίες συνθήκες, δεν θα τους εκμεταλλευτούμε όπως ακούγεται.. δυστυχώς δεν υπάρχουν νέα άτομα είτε φεύγουν για σεζόν με περισσότερα χρήματα». Στη δεύτερη περίπτωση επιχειρηματίας επίσης αναφέρει πως οι νέοι είτε είναι στο στρατό είτε έχουν γίνει συνοριοφύλακες… είτε προτιμούν να φύγουν σεζόν για καλύτερα λεφτά, κάνοντας μάλιστα και μία… υπόδειξη προς τους νέους ότι «πρώτα ρωτάμε για δουλεία στον τόπο μας και μετά φεύγουμε» (κι αν ρώτησαν και απογοητεύτηκαν; ) Τέλος, ένας άλλος επιχειρηματίας εστίασης λέει στην κάμερα πως «ψάχνουμε αλλά δεν βρίσκουμε προσωπικό, δεν ξέρουμε γιατί, εμείς δίνουμε παραπάνω παροχές αλλά πάλι τίποτα» Απέδωσε μάλιστα την κατάσταση αυτή και στο γεγονός ότι η νέα γενιά θέλει την εύκολη λύση, δηλαδή…το καθισιό στο σπίτι κι όλα καλά…
Το ενδιαφέρον στις παραπάνω απόψεις είναι ότι συγκλίνουν στο ότι τα λεφτά που παίρνουν οι εργαζόμενοι που επιλέγουν να φύγουν για σεζόν είναι καλύτερα από αυτά που δίνουν οι τοπικές επιχειρήσεις. Επομένως προς τι η απορία; Μπαίνει στο ζύγι το μεροκάματο των 20 και 25 ευρώ με το μεροκάματο των 50; Δηλαδή αν οι νέοι δεν είναι τεμπέληδες πρέπει να είναι … ολιγαρκείς; Επίσης, μήπως επειδή είμαστε μικρή κοινωνία, η κακή φήμη κάποιων εργοδοτών (θέλουμε να ελπίζουμε ελάχιστων) προηγείται της οποιασδήποτε διάθεσης για εργασία και μήπως αυτοί οι κακοί εργοδότες οδηγούν στο τσουβάλιασμα όλων των επιχειρηματιών εν τέλει και στο αρνητικό κλίμα;
Τροφή για σκέψη
Απόσπασμα από σχετικό άρθρο του Παναγιώτη Μενέγου για το news247.gr :
«Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Δεν είναι μόνο στα ελληνικά νησιά που δεν βρίσκουν σερβιτόρους για να βγει το «ελληνικό καλοκαίρι», το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία. Είναι εύκολο να το αποδώσει κανείς στην επιδοματική πολιτική της τελευταίας διετίας σε όλη την Ευρώπη, είναι εύκολο να ξαναδούμε τον δείκτη της Eurostat, να προσθέσουμε τους Ιταλούς και να αρχίσουμε πάλι τις δοξασίες για τους «τεμπέληδες του Νότου», αλλά όλα αυτά είναι και λίγο πονηρά. Ή εκ του πονηρού. Για να συνεχίσει το σύστημα που κράσαρε με την Covid-19 να λειτουργεί σαν να μη συνέβη τίποτα.
Ειδικά στη χώρα μας δε, ενισχύουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό που όλο και μεγαλώνει εδώ και 15 χρόνια, αποτελώντας τη βάση για κάθε αντιλαϊκή πολιτική που βαφτίζεται «μεταρρύθμιση». Το «υπάρχουν δουλειές, αλλά οι νέοι δεν τις θέλουν» πάει μαζί με τα «η κρίση, κρίση αλλά γεμάτα τα καφέ/ τα μπουζούκια/ τα λούνα παρκ», «όλο κρίση λένε αλλά όλοι iPhone έχουν». Μπαρμπάδικα συμπεράσματα καφενείου από βολεμένες μονάδες και βολεμένες γενιές που «τα κατάφεραν» σε εποχές που δεν είχε το σουβλάκι 3.5 ευρώ, ούτε η βενζίνη 2.5. Ή που δεν «τα κατάφεραν» και πρέπει να κατηγορήσουν γι’ αυτό τον διπλανό τους. Ειδικά αν είναι νεότερος.
Στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων οι νέοι έχουν στοχοποιηθεί επειδή «αράζουν στις πλατείες», επειδή «πηδιούνται στις πυλωτές», επειδή «πηδιούνται γενικά και μεταδίδουν τον ιό». Κι όταν εργαλειοποιούνται για να περάσουν αυταρχικά μέτρα όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία, τρώνε κρότου-λάμψης σε ευθεία βολή από τα δύο μέτρα.
Δεν είναι και τόσο παράλογο λοιπόν ότι αρνούνται να δουλέψουν 14ωρα στη γαλέρα των νησιών, στοιβαγμένοι σε κοντέινερ, χωρίς καν να τους καλύπτουν τα τροφεία. Ή ότι λένε όχι σε κακοπληρωμένες δουλειές που δεν ανταποκρίνονται κατ’ ελάχιστο στο βιογραφικό τους, τουλάχιστον όσο κρατάει το «λίπος» που έχουν συγκεντρώσει από διάφορες μεριές για να κάψουν…«κι από Σεπτέμβρη βλέπουμε». Το να δημιουργούμε στην πλάτη τους τον νεοσυντηρητικό «μύθο των κακομαθημένων Ελλήνων δε θέλουν να δουλέψουν» είναι αυτό που λένε οι Βρετανοί add insult to injury. Αυτό κι αν είναι ευκολομετάφραστο…»
