Τισιφόνη: Άνθρωποι και ποντίκια και τα εύκολα αναθέματα

Γράφει η Τισιφόνη

Σαφώς και η υπόθεση του βρέφους από το Διδυμότειχο, που το σιγοέτρωγαν τα ποντίκια, πιθανότατα για μέρες, είναι ανατριχιαστική, θλιβερή, σοκαριστική. Προτού όμως ρίξουμε το ανάθεμα στους γονείς, την 16χρονη μητέρα και τον 22χρονο πατέρα, ας αναλογιστούμε για λίγο τις ευθύνες μας, ως κοινωνία. Ως κοινωνία σύγχρονη, ευρωπαϊκή, πολιτισμένη, όπως θέλουμε να αποκαλούμαστε και να αισθανόμαστε.

Το ζευγάρι διέμενε σε παράπηγμα, όπως διαβάζω στα ρεπορτάζ. Σε σπηλιά! Δεν το χωρά ο νους, δεν μπορεί να βρει απαντήσεις στα πώς και τα γιατί. Θα μου πείτε, τι σημασία έχει τώρα πια, το κακό έγινε. Κι όμως, έχει τεράστια σημασία για να μην ξαναγίνει. Τα σχόλια καταδίκης και οι λυπημένες φατσούλες στο FB, δεν αρκούν, πια. Ούτε τα εύκολα συμπεράσματα, του τύπου, «είναι Ρομά, έχουν μάθει να ζουν έτσι».

Το παράπηγμα όπου διέμενε το ζευγάρι

Δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να ζει σε μία σπηλιά, με ποντίκια να τρώνε ζωντανό το παιδί του. Αν το πιστέψουμε αυτό, αν αποδεχθούμε κι αγκαλιάσουμε το τέρας, θα γίνουμε τέρατα κι εμείς. Αυτό που συνέβη στο Διδυμότειχο δεν είναι αφορμή για περισσότερο μίσος, αλλά για περισσότερη ντροπή. Και μετά την ντροπή, ας έρθει η περισυλλογή και η απόφαση για να αλλάξουμε κάποια πράγματα.

Διαβάστε ακόμη  Haber Global: Η Ρωσία πιέζει τον Μητσοτάκη για την Αλεξανδρούπολη

Δημοτικές αρχές, φορείς, σύλλογοι, πολίτες, πολιτεία, πρέπει, επιτέλους, να κινητοποιηθούμε όλοι. Να ανοίξουμε τα σχολεία μας, τα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, τις σχολές χορού, τις αθλητικές ομάδες, τα καταστήματα και τις επιχειρήσεις μας για αυτούς τους ανθρώπους. Όπως έλεγε ο Καζαντζάκης, «νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα». Αυτά τα σίδερα της προκατάληψης και του αποκλεισμού, πρέπει κάποτε να σπάσουν. Πρέπει, έστω, να προσπαθήσουμε.