Γράφει η Τισιφόνη
Πρέπει να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, το γεγονός ότι η δημοτική αρχή του Γιάννη Ζαμπούκη συζητά για την κατάργηση του πεζόδρομου της Κύπρου, έχοντας ως βασικούς συνομιλητές της, ως τώρα και σύμφωνα με όσα δημοσιοποιούνται, φορείς που έχουν ως αντικείμενο εργασίας και ευθύνης τους, κατά κύριο λόγο, το αυτοκίνητο (Τροχαία, Οδηγοί Ταξί)
Οι πεζοδρομήσεις, όμως, δεν γίνονται για τα αυτοκίνητα. Δεν γίνονται για τους οδηγούς ΙΧ, φορτηγών, δικύκλων, ποδηλάτων. Οι πεζοδρομήσεις γίνονται για τους πεζούς. Γίνονται για να γίνουν οι πόλεις πιο βιώσιμες, πιο προσβάσιμες, πιο ανθρώπινες. Γίνονται για να το σκεφτόμαστε διπλά, προτού πάρουμε το αυτοκίνητο για να κατέβουμε στο κέντρο. Γίνονται για την αποθάρρυνση της χρήσης του μέσου μεταφοράς που έχει κυριεύσει τις πόλεις και τις έχει κάνει ζούγκλες.
Σύμφωνοι, οι πεζοδρομήσεις δεν θα πρέπει να κάνουν δύσκολη τη ζωή των οδηγών, ιδιαίτερα των επαγγελματιών οδηγών. Είναι όμως απαραίτητες για να κάνουν εύκολη τη ζωή των πεζών. Των πεζών της Αλεξανδρούπολης, συγκεκριμένα, που καθημερινά συναντούν αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια, ράμπες, γωνίες και διαβάσεις. Των ατόμων με αναπηρία που δεν μπορούν να μετακινηθούν με ασφάλεια και άνεση, ούτε για τις βασικές τους ανάγκες, όπως πολύ εύστοχα είχε καταγραφεί σε ένα προεκλογικό σποτάκι της παράταξης του Δημάρχου. Το θυμάστε;
Κατ’ αρχάς, να υπενθυμίσουμε πως η λειτουργία της Κύπρου ως πεζόδρομος προβλέπεται στην κυκλοφοριακή μελέτη, την οποία εκπόνησαν ειδικοί επιστήμονες, μετά από συγκέντρωση και επεξεργασία συγκεκριμένων στοιχείων, σχετικά με την κυκλοφοριακή κίνηση της πόλης. Για την οδό Κύπρου, αυτό που βασικά προέκυψε από τη μελέτη αυτή, ήταν ότι τη χρησιμοποιούσαν λίγα αυτοκίνητα, ακόμη και σε ώρες αιχμής.
Κι όμως! Ξαφνικά, το συγκεκριμένο στενάκι, ανακηρύχθηκε σε δρόμο μείζονος σημασίας, η πεζοδρόμηση του οποίου προκαλεί «έμφραγμα» στο κέντρο της Αλεξανδρούπολης! Η πεζοδρόμηση της Κύπρου, ένα θέμα που «πουλάει» πολύ, πολεμήθηκε ανελέητα κατά την προεκλογική περίοδο, από τους περισσότερους υποψηφίους, ακόμη κι από εκείνους που παρουσιάζουν ως πρότυπό τους τον Δήμαρχο Τρικάλων, ο οποίος έχει πεζοδρομήσει τη μισή πόλη, παρά τις αρχικές αντιδράσεις, οι οποίες, στην πορεία, κάμφθηκαν. Πόλεμο κήρυξαν και διάφορα ΜΜΕ και άλλου είδους «παντογνώστες», που μάλιστα τυγχάνει να έχουν μπροστά ακριβώς από την πόρτα τους μέχρι και 4-5 αποκλειστικά δικές τους θέσεις στάθμευσης, στην καρδιά της πόλης.
Τι θα είχε συμβεί, άραγε, αν ο Δήμαρχος Τρικκαίων, με τον οποίο συναντήθηκε και ο κ. Ζαμπούκης, άκουγε τη φωνασκούσα πλειοψηφία; Τι θα γινόταν, για να πάμε στα πιο τοπικά μας πράγματα, αν ο πρώην Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Τάσος Σουλακάκης άκουγε τις φωνές όσων έφερναν την καταστροφή για την πεζοδρόμηση της Νικηφόρου Φωκά, του υπέροχου πεζόδρομου του ταχυδρομείου; Τι θα γινόταν αν ο τέως Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Βαγγέλης Λαμπάκης, ξήλωνε, αμέσως μετά την εκλογή του, τους ποδηλατοδρόμους του Γιώργου Αλεξανδρή, που είχαν, επίσης, προκαλέσει κύμα αντιδράσεων;
Δεν είναι δυνατόν να κάνεις την πρώτη προεκλογική σου εκδήλωση με θέμα την προσβασιμότητα και τα ΑμεΑ, στη συνέχεια να δημιουργείς «Αντιδημαρχία Προσβασιμότητας», και να σκέφτεσαι σοβαρά (κάποιοι λένε ότι έχει ήδη αποφασιστεί) την κατάργηση ενός πεζόδρομου. Θα είναι μία κοντόφθαλμη απόφαση που θα πάει πίσω την Αλεξανδρούπολη.
Αντ’ αυτού θα περίμενε κανείς να έχουν ήδη δρομολογηθεί λύσεις για περισσότερους χώρους στάθμευσης (έχουν κάνει προτάσεις συγκεκριμένες παρατάξεις της αντιπολίτευσης) και να προχωρά ένα σχέδιο επέκτασης και βελτίωσης του δικτύου της αστικής συγκοινωνίας, δωρεάν και μη.
Μερικά, από τα πολλά παραδείγματα άλλων ελληνικών πόλεων, που τόλμησαν, έσπασαν αβγά και άλλαξαν για πάντα όχι μόνο τις πόλεις, αλλά και την καθημερινότητα των κατοίκων τους:
-Στη Λάρισα, όταν δημιουργήθηκε ο πρώτος πεζόδρομος (Οδός Κουμα – αρχές της δεκαετίας του 1980), όλοι οι καταστηματάρχες της περιοχής ήταν αντίθετοι, επειδή φοβούνταν ότι η απομάκρυνση των αυτοκινήτων από ένα κεντρικό εμπορικό δρόμο θα υποβάθμιζε τις επιχειρήσεις τους και θα μείωνε των αριθμό των πελατών. Όπως δείχνει η ιστορία, αυτό καταρρίφθηκε εντελώς και έτσι σήμερα, όλες οι εμπορικές λειτουργίες συγκεντρώνονται κοντά στο κεντρικό δίκτυο πεζόδρομων της πόλης.
-Στην Καλαμάτα, το έργο πεζοδρόμησης της οδού Αριστομένους ακολούθησε με πιστότητα την μελέτη και εκπονήθηκε σε ταχείς ρυθμούς. Φυσικά η καλαματιανή κοινωνία εκκινώντας από συναισθήματα άγνοιας και συντηρητισμού αρχικώς εναντιώθηκε στην συγκεκριμένη αλλαγή. Τόσο οι οδηγοί αυτοκινήτων όσο και οι ιδιοκτήτες καταστημάτων εμφανίζονταν αρνητικοί σε μια τέτοια εξέλιξη φοβούμενοι περισσότερο τα βραχυπρόθεσμα προβλήματα διακοπής της κυκλοφορίας κατά την κατασκευή του πεζόδρομου.
-Στις Σέρρες πεζοδρομήθηκε πριν περίπου ένα χρόνο ο κεντρικότερος δρόμος της πόλης, φανταστείτε κάτι σαν τη Λεωφόρο Δημοκρατίας. Δεν έλλειψαν οι αντιρρήσεις και οι αντίθετες φωνές, εκεί, όμως, υπήρχε η πολιτική βούληση και σήμερα, κάτοικοι και επισκέπτες απολαμβάνουν έναν όμορφο, άνετο πεζόδρομο.
-Πάμε και στην πόλη – πρότυπο, τα Τρίκαλα. Εκεί, όχι μόνο υπάρχει ήδη ένα μεγάλο δίκτυο πεζοδρόμων, αλλά, στα σχέδια των τεχνικών υπηρεσιών του Δήμου είναι η πεζοδρόμηση και του παραποτάμιου δρόμου της πόλης, ενώ άκουσον – άκουσον, μία μεγάλη ομάδα πολιτών συγκεντρώνει υπογραφές για να γίνει πεζόδρομος η οδός Απόλλωνος!!!! Τι να πω, μάλλον δεν θα έχουν αυτοκίνητα στα Τρίκαλα!!!!
Συμπερασματικά, οι αντιδράσεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν για καθετί καινούριο, για ο,τιδήποτε αλλάζει τις συνήθειές μας και μας «ξεβολεύει». Η Αλεξανδρούπολη, με την υπέροχη ρυμοτομία της, θα μπορούσε να είναι μία πόλη ιδανική για να οδηγείς και για να περπατάς. Δυστυχώς, οι διοικούντες, διαχρονικά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ασχολούνται με το πρώτο. Θαυμάζουν από μακριά άλλες πόλεις για το πόσο πράσινες, προσβάσιμες, όμορφες είναι και την ίδια στιγμή ακυρώνουν προσπάθειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν και την Αλεξανδρούπολη σε αυτή την κατεύθυνση.
Τα επιχειρήματα περί κυκλοφοριακού προβλήματος, λόγω της Κύπρου, και έλλειψης χώρων στάθμευσης, είναι αστεία. Πρώτον, υπάρχει η οδός Τζαβέλλα και δεύτερον, υπάρχει η οδός Καραϊσκάκη που πρέπει να αλλάξει κατεύθυνση και να οδηγεί στην παραλία. Ο κ. Ζαμπούκης, όσο καλός δικηγόρος κι αν είναι, δεν διαθέτει γνώσεις πολεοδομίας και χωροταξίας. Θα πρέπει να ρωτήσει τους ειδικούς και κυρίως, να τους πάρει στα σοβαρά, αν θέλει, όχι μόνο για την Κύπρου, αλλά και για πολλά άλλα θέματα, να αφήσει θετικό στίγμα στην πόλη. Δύσκολα θα βρεθεί επιστήμονας που θα τον συμβουλέψει να καταργήσει έναν πεζόδρομο.
Όσο για την στάθμευση, υπάρχουν ήδη κάποιοι χώροι, όπως είναι το πάρκινγκ στο «Φώτης Κοσμάς», αλλά και στο λιμάνι, όπου όμως θα πρέπει να διεκδικηθεί επιπλέον χώρος στη δυτική χερσαία ζώνη, μέσα από τη συνεργασία με τον ΟΛΑ, δίχως άλλες καθυστερήσεις.
Επιπλέον, η δημοτική αρχή και οι υπόλοιποι φορείς θα πρέπει να αγωνιστούν με κάθε τρόπο για την απομάκρυνση της Αστυνομίας και του ΚΤΕΛ από το κέντρο. Δεν μπορεί να είναι η Κύπρου η εύκολη λύση και ο «αποδιοπομπαίος τράγος» πίσω από την αδυναμία ή απροθυμία μας να λύσουμε χρόνια προβλήματα.
Η απόφαση για να δοθεί και πάλι στην κυκλοφορία ο πεζόδρομος, θα ικανοποιήσει πολλούς. Οι περισσότεροι, μάλιστα, από αυτούς είναι οι ίδιοι με εκείνους που γκρινιάζουν (δικαίως) για την κίνηση, για τις παράνομες σταθμεύσεις, για το κομφούζιο του κέντρου. Μαντέψτε! Λίγους μήνες, για να μην πω εβδομάδες, μετά από το άνοιγμα της Κύπρου, όταν θα συνειδητοποιήσουν ότι το χάος στους δρόμους παραμένει, όταν καταλάβουν ότι δεν έφταιγε ένας μικρός πεζόδρομος, τότε, ίσως απαιτήσουν πραγματικές λύσεις.
Η μόνη λύση, όμως, για το κυκλοφοριακό, σύμφωνα με παραδείγματα από όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη, είναι να μειωθεί η χρήση του αυτοκινήτου και ειδικά σε ένα κέντρο που ασφυκτιά. Και οι πεζοδρομήσεις, όχι μόνο της Κύπρου, αλλά και καινούριες, είναι ένα σημαντικό βήμα προς αυτό. Δεν μπορεί να περιμένουμε επ’ άπειρον, ούτε για να φύγει το ΚΤΕΛ και η Αστυνομία, ούτε για να κάνουμε υπόγειο πάρκινγκ (υπέροχο ανέκδοτο), ούτε για να κατασκευαστεί ο μεγάλος περιφερειακός. Είναι κάποιος τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι ακόμη κι αν γίνουν όλα αυτά, δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις; Αυτό που χρειάζεται είναι αλλαγή νοοτροπίας, πριν απ’ όλα τα άλλα. Και η νοοτροπία δεν αλλάζει με πισωγυρίσματα και εύκολες αποφάσεις, που θα ικανοποιήσουν τα πλήθη, προσωρινά, και θα καταδικάσουν την πόλη σε στασιμότητα για τα επόμενα χρόνια.
