Ο προϊστάμενος δημόσιας υπηρεσίας σήμερα που σαν παιδί πουλούσε κουλούρια στον σταθμό Θεσσαλονίκης μας αφηγείται την παιδική του ιστορία.
Σε ένα χωριό της Αλεξανδρούπολης ζούσε μια οικογένεια με 3 παιδιά, οι συνθήκες φτώχειας ήταν εξαιρετικά δύσκολες και έτσι αποφάσισαν να μετακομίσουν Θεσσαλονίκη για μια καλύτερη ζωή.
Θεσσαλονίκη δεκαετία του 1960:
H οικογένεια βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη μαζί με τα 3 τους παιδιά. Αγοράζουν σπίτι με δάνειο όμως δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στο χρέος και για να μην χάσουν το σπίτι αποφασίζουν να φύγουν στην Γερμανία αφήνοντας πίσω τα παιδιά.
Προσέλαβαν μια ηλικιωμένη κυρία να μείνει στο σπίτι για να φροντίζει τα παιδιά 2 όμως μήνες αργότερα η κυρία που πρόσεχε τα παιδιά τα εγκαταλείπει. Τότε δεν υπήρχαν τηλέφωνα οι γονείς δεν γνώριζαν ότι τα παιδιά τους 10,12,και 14 ετών ζούσαν πλέον μόνα τους χωρίς συγγενείς ή γνωστούς να τα βοηθήσουν.
Ο μικρότερος αδελφός 10 ετών τότε και σήμερα προϊστάμενος σε δημόσια υπηρεσία ξυπνούσε από τις 5.30 το πρωί και διέσχιζε τον Βαρδάρη για να πάρει κουλούρια να πάει να τα πουλήσει στον σταθμό και αμέσως μετά βρισκόταν συνεπής στο σχολείο του καθημερινά. Μάλιστα είχε σκαρφιστεί να βγάλει το καπάκι από ένα μικρό μπαούλο ώστε να βάζει επάνω τα κουλούρια για να μπορεί να τα μεταφέρει.
Ο μεγαλύτερος αδελφός 12 ετών μετά το σχολείο δούλευε σερβιτόρος ενώ η αδελφή τους 14 ετών σταμάτησε το σχολείο για να φροντίζει τα αδέλφια της ενώ παράλληλα βρήκε δουλειά σε κομμωτήριο.
Τα μικρά όχι μόνο είχαν βρει τρόπο να επιβιώσουν αλλά και να ενημερώσουν τους γονείς με αλληλογραφία για τα όσα συνέβαιναν.
Η μητέρα κατάφερε μετά από έναν ολόκληρο χρόνο να γυρίσει στην Ελλάδα να δει τα παιδιά της. Από εκεί και πέρα βλέποντας πόσο καλά τα είχαν καταφέρει τα άφησε να πάρουν τον δρόμο τους στέλνοντας χρήματα μαζί με την αλληλογραφία που είχαν.
Τα παιδιά τα είχαν καταφέρει πολύ καλά και με την οικονομική βοήθεια των γονιών τους ξεχρέωσαν το σπίτι και συνέχισαν σπουδές. Η μεγάλη αδελφή πήγε σε σχολή κομμωτικής και σήμερα έχει ένα από τα καλύτερα κομμωτήρια στην Θεσσαλονίκη. Το μεγάλο αγόρι σπούδασε φιλολογία και ο μικρός οικονομικές επιστήμες. Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια ζουν μόνιμα στην Θεσσαλονίκη ενώ ο μικρός επέστρεψε στην Αλεξανδρούπολη. Όλοι έχουν δημιουργήσει οικογένειες και έχει ο καθένας από δυο παιδιά. Επίσης όλοι μαζί φροντίζουν την μητέρα τους η οποία είναι άρρωστη εδώ και πολλά χρόνια.
Το πώς κατάφεραν 3 μωρά παιδιά να δουλεύουν να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν μόνα τους αλλά και να διαπρέπουν στην ζωή τους χωρίς να παρασυρθούν μάλλον είναι θαύμα. Ήταν η εποχή της μετανάστευσης , της φτώχειας και του αγώνα της επιβίωσης. Μοιάζει ως ένα βαθμό με τις ημέρες που βιώνουμε σήμερα. Ας ελπίσουμε σε δημιουργικά χρόνια και σε ένα καλύτερο αύριο σαν και αυτό που έφτιαξαν αυτά τα παιδιά κάποτε.
Η στήλη υποστηρίζεται από τους χορηγούς:
