Περίπου 6 στις 10 γυναίκες από τη Θράκη που προσέρχονται για εξέταση μαστού και τελικά διαπιστώνεται ότι νοσούν, βρίσκονται ήδη σε προχωρημένη κατάσταση. Αυτό επισημάνθηκε μεταξύ άλλων σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες στην Κομοτηνή, από το σύλλογο καρκινοπαθών και φίλων ν. Ροδόπης “Δύναμη Ψυχής”, με θέμα “προέχει το χειρουργείο, αλλά μπορώ να έχω μαστό” και ομιλητές την αναπληρώτρια καθηγήτρια – χειρούργου μαστού Ελένη Ευφραιμίδου και τον καθηγητή ΔΠΘ – πλαστικό χειρούργο Νικόλαο Παπαδόπουλο.
Όπως σημείωσε η κα Ευφραιμίδου και όπως αναφέρει ρεπορτάζ του «Χρόνου», οι Θρακιώτισσες αργούν πολύ να εξεταστούν, με αποτέλεσμα να καταγράφονται “πολύ δυσάρεστα ποσοστά”, όπως είπε χαρακτηριστικά. “Δραστηριοποιούμαι σε αυτό το αντικείμενο από το 2008. Οι ασθενείς έρχονται πάρα πολύ καθυστερημένα στην διάγνωση, δηλαδή σε ποσοστό πάνω από 60% των περιπτώσεων η νόσος είναι προχωρημένη”, είπε σχετικά η χειρούργος, για να εξηγήσει τους λόγους που οι Θρακιώτισσες είναι πίσω:
«Πρώτον, αμελούν να κάνουν την μαστογραφία και το υπερηχογράφημά τους. Δεύτερον, έχουν λάθος τακτική δηλαδή θεωρούν ότι αν πάνε στον ακτινολόγο και κάνουν την μαστογραφία τους είναι εντάξει. Πρέπει ο ακτινολόγος να ξέρει που να ψάξει και πρέπει την ψηλάφηση στις γυναίκες να κάνει ειδικός ιατρός. Τρίτον, υπάρχει και η ημιμάθεια σε όλες τις γυναίκες. Τέταρτον, θεωρώ τραγικό που νέες γυναίκες, δηλαδή κάτω των 40 ετών, δεν γνωρίζουν τον γονιδιακό καρκίνο και δεν ξέρουν ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να αρχίσουν να ελέγχονται νωρίς. Π.χ. αν υπάρχει επιβαρυμένο ιατρικό ιστορικό, θα πρέπει να παρακολουθείται από τα 25 έτη, ενώ αν έχει αποδεδειγμένο γονιδιακό (σ.σ. κληρονομικό) καρκίνο πρέπει να την παρακολουθούμε από την εφηβική ηλικία. Για μια γυναίκα που δεν είχαν οι συγγενείς της καρκίνο του μαστού ούτε οι άντρες της οικογένειας καρκίνο του προστάτη – γιατί κι αυτό παίζει ρόλο – θα πρέπει μετά τα 45 της να ελέγχεται ετησίως. Πέμπτον, επειδή έχουμε μικτό πληθυσμό, είναι πολύ παραμελημένες γυναίκες της Ροδόπης και της Ξάνθης που έρχονται με πολύ προχωρημένη νόσο, ήδη μεταστατική. Εκεί, πιστεύω ότι είναι θέμα κοινωνικής δομής».
Όσον αφορά στο ποιοι φταίνε, η αν. καθηγήτρια θα απαντήσει “φταίμε κι εμείς οι ιατροί, η τοπική κοινωνία, όπως και το ελληνικό σύστημα υγείας που δεν έχει υποχρεωτική την υποβολή σε έλεγχο”.
Τέλος, αναφορικά με τον φόβο, η ίδια αναγνώρισε ότι – προφανώς – πιο υψηλός είναι ο φόβος του θανάτου, αλλά έκανε και κάποιες επιμέρους παρατηρήσεις. “Ο φόβος πριν το χειρουργείο έχω την αίσθηση ότι είναι μικρότερος από αυτόν μετά το χειρουργείο. Πριν, θέλουν να κάνουν το χειρουργείο, για να φύγει ο καρκίνος. Όταν κάνουν το χειρουργείο όμως, μετά περίπου στις 30 μέρες γίνεται η μέγιστη κατάθλιψη, γιατί οι γυναίκες συνειδητοποιούν ότι είναι μία ακρωτηριαστική επέμβαση, φοβούνται ότι ο νόσος θα ξαναγυρίσει και φοβούνται για το αν θα αντέξουν τις συνοδευτικές θεραπείες δηλαδή χημειοθεραπείες”, είπε.
