Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της αποδόμησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη
(Ζακ Ντεριντα)
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε κάτω από ένα δένδρο που το μέλλον του αμφισβητείται (σήμερα είναι αύριο δεν είναι) και προσπαθείτε να υποδυθείτε τον Σίσυφο που ανεβάζει έναν βράχο κάθε ημέρα στην κορυφή, εκείνος να πέφτει από την κορυφή κι αυτός να τον ανεβάζει πάλι. Ένας αέναος κύκλος , που δεν τελειώνει ποτέ.
Ξέρετε πολύ καλά όλοι, εκείνο που μας ενοχλεί ως πολίτες είναι τα λαμόγια οι αμόρφωτοι τα τσογλάνια και τα συμφέροντα των παπατζήδων που καμαρώνουν καθημερινά, πίνοντας τον πρωινό τους καφέ και μας υποδεικνύουν τον τρόπο γιατί εμείς είμαστε το μεγάλο αδαές κοινό απέναντι στην εξέλιξη τους.
Με λίγα λόγια, η πολιτική εις χείρας πρώτων και όχι τρίτων.
Απευθείας κομπίνες δίχως ντεφορμέ τσιλιαδόρους, δίχως μέτρα ασφαλείας.
Τη ζωή του μέσα. Τι θέλει τελικά αυτή η πουτάνα από εμάς και δεν μπορούμε να τη ρίξουμε στο κρεβάτι.
Θέλει εκπαίδευση η ψήφος των Ελλήνων μήπως, των κατοίκων της κάθε πόλης ή δεν θέλει να κάνεις τίποτα επειδή ελευθερία είναι να ψηφίζεις με καταστροφική άνεση;
Θυμάμαι κάθε τόσο, τα λόγια του εξαίρετου φίλου που μου είπε το εξής.
“Το να είσαι λαμόγιο δεν το λες μοίρα, ούτε kismet. Θέλεις να είσαι λαμόγιο..να γίνεις λαμόγιο, οπότε γίνεσαι λαμόγιο και μάλιστα, όχι με μία σειρά προτεραιότητας, αλλά επί τη βάσει των άμεσων αναγκών σου.”
Έχουμε δει τα πάντα σ’ αυτή την πουτάνα τη ζωή. Όχι, αυτό δεν είναι από μόνο του. Η πουτανιά δηλαδή . Είναι η δικαιοσύνη που τη συνοδεύει από πάνω κι από κάτω του κρεβατιού.
Φεύγεις από το κρεβάτι με μια δικαιοσύνη μέσα σου. Με την πουτανιά να διατηρεί “εις βάθος απύθμενο” το κοινό περί δικαίου αίσθημα μέσα της. Το κράτος δικαίου όπως λένε. Αλλά;; τι νομίσατε;
Οπότε, κορμιά μου βασανισμένα εσείς και ταλαίπωρα από την έλλειψη αφοσίωσης επί της γνώσης, το νου σας με την ιερή έκθεση της ψήφου σας.
Μπορείτε και να μην ψηφίσετε. Αλλιώς, μην αγχώνεστε όταν σας επισκέπτεται ο κάθε ασήμαντος κύριος -Χ- κι ο κάθε κονφερανσιέ του Συντάγματος των Ελλήνων.
Το όργιο της περιέργειας πάντως το διατηρεί ο νομοθέτης ακριβώς και μόνο γιατί δεν ημπορεί ο άνθρωπος ετούτος να καλύψει το κενό της διαβεβαίωσης μας ως μέσο υπακοής μιας χρηστής ζωής που δεν επιθυμούμε οι ίδιοι να ακολουθήσουμε. Διακαώς δεν την επιθυμούμε. Πολλοί από εμάς δεν την επιθυμούμε. Οι λίγοι, ούτως ή άλλως και άλλωστε, ποτέ δεν έπαιξαν έναν καθώς πρέπει ρόλο.
Τελικώς και αορίστως μην κλαίγεστε λοιπόν όταν γνωρίζετε τα λαμόγια με τα ονοματεπώνυμα τους κι εσείς ακόμα διερωτάστε πόσο ακρίβυνε η “πάριζα” σ’ αυτή την πουτάνα τη ζωή.
Άλλωστε το κριτήριο σας /μας, χαιρετώντας τους πλατάνους και τα καμμένα όρη είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό, εδώ και πολλά έτη : Λέμε ΟΧΙ στον δήθεν εγωιστή και ανυπάκουο και λέμε/ λέτε ΝΑΙ στο καλό κατά ελάχιστη προσέγγιση παιδί, λαμόγιο όμως, αλλά δεν πειράζει που είναι λαμόγιο. Ευτυχές θα ήταν να μην είναι λαμόγιο, όμως τελικά δεν πειράζει. Χαλάλι του. Ίσως μάθουμε νέα κόλπα στο κρεβάτι, δεν ξέρεις ποτέ τι ξημερώνει αύριο.
