Κραυγή αγωνίας για τον τρόπο που έγιναν τα αντιπλημμυρικά έργα στα καμένα του Έβρου και συγκεκριμένα στο δάσος της Δαδιάς, από τον βιολόγο και ειδικό στην άγρια πανίδα Γιώργο Κατσαδωράκη. Σε ανάρτηση του στο facebook, συνοδεία σχετικού video από το Διαβολόρεμα της Δαδιάς, αναφέρει:
«Το διάσημο Διαβολόρεμα της Δαδιάς, το ποτάμι της Δαδιάς ή Μαγγάζι, όπως κατάντησε μετά τα έργα/παρεμβάσεις για τη βελτίωση της παροχετευτικής ικανότητας του ποταμού και την αποφυγή ζημιών από πλημμυρικά φαινόμενα. Σε απλά ελληνικά: ο δήμος ή η περιφέρεια ή όποιος άλλος φορέας παίρνει χρήματα για αντιπλημμυρική πρόληψη, το έργο βγαίνει σε μειοδοτικό διαγωνισμό και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης με απευθείας ανάθεση, κι ο εργολάβος που το κερδίζει, μπάζει μέσα τις μπουλντόζες του και ισοπεδώνει τα πάντα, όλα τα ενοχλητικά: Βλάστηση, καλάμια, υδρόφιλα και υδροχαρή φυτά, δέντρα που έχουν φυτρώσει στην κοίτη. Οι λίγες μικρές λούτσες που έχουν κρατήσει νεράκι και που είναι γεμάτες με τα τελευταία εκατοντάδες ψάρια, νεροχελώνες και βατράχια που έχουν επιβιώσει, μπαζώνονται, μαζί με ότι ζωντανό μέσα σε αυτές. Ναι αυτό έγινε. Τα ψάρια τα θάψανε ζωντανά όλα μαζί, μαζί με τις νεροχελώνες και βατράχια. Την βλάστηση. που υπήρχε μέσα στην κοίτη την έσπρωξαν μέσα στις λούτσες και την επίχωσαν με την άμμο και τα λοιπά φερτά υλικά του ποταμού. Το αποτέλεσμα είναι μια έρημος από χώμα και πέτρες. Στο διάσημο Εθνικό Πάρκο Δαδιάς, το γνωστό για τη βιοποικιλότητά του, λίγο μετά τις δυο απανωτές χρονιές καταστροφικών πυρκαγιών και πριν καλά-καλά σβήσουν οι φλόγες. Αυτά γίνονται! Και αν αυτό γίνεται στο Εθνικό Πάρκο της Δαδιάς απλά φανταστείτε τι συμβαίνει στα χιλιάδες άλλα ρέματα της ελλαδικής επικράτειας. Τα ίδια, αν και μάλλον
όχι χειρότερα.
Σ’ όλη την Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, η διαχείριση των ρεμάτων πέφτει μέσα σε ένα νομικό κενό, σε μια γκρίζα ζώνη. Λόγω μιας σύγκρουσης: υπάρχουν ευρωπαϊκές οδηγίες και εθνικοί νόμοι για την αντιπλημμυρική προστασία, υπάρχουν και ευρωπαϊκές οδηγίες και εθνικοί νόμοι για την προστασία της άγριας ζωής, της πανίδας δηλαδή και της χλωρίδας και της βλάστησης. Όταν πρόκειται για διαχείριση των ρεμάτων αυτές είναι δυο αναγκαιότητες που πρέπει ταυτόχρονα να υπηρετηθούν. Πουθενά όμως δε γράφεται με ποιο τρόπο πρέπει να εφαρμοστούν τα όποια έργα και παρεμβάσεις ώστε η εφαρμογή των αντιπλημμυρικών μέτρων να μη σημαίνει την αδιάκριτη καταστροφή της άγριας ζωής. Διότι βέβαια, έτσι όπως εφαρμόζονται στην πράξη, χωρίς ειδική μελέτη, χωρίς περιβαλλοντική αδειοδότηση, χωρίς γνώση, σύνεση κι ευαισθησία και χωρίς επίβλεψη από τους επιφορτισμένους με την προστασία της φύσης, η άγρια ζωή, η βλάστηση και τα τοπία μας απλά ισοπεδώνονται βίαια από τις μπουλντόζες. Παρά τις αδύναμες φωνές διαμαρτυρίας μιας μερίδας απελπισμένων πολιτών που υπερκαλύπτονται από την απληστία, την άγνοια, την αδιαφορία, την υποκρισία και την υπερβολή που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας. Τα ίδια βέβαια συμβαίνουν τόσο στις «προστατευόμενες» όσο και στις μη προστατευόμενες περιοχές.
Ακούει κανείς από τους πολιτικούς, τους φορείς και τις υπηρεσίες που αποφασίζουν; Ενδιαφέρεται κανείς; Οι ευαίσθητοι δήμαρχοι; Οι «καθ’ ύλην αρμόδιες» υπηρεσίες του υπουργείου περιβάλλοντος και ενέργειας; Οι περιφέρειες; Η δασική υπηρεσία; Ο ΟΦΥΠΕΚΑ κι οι Μονάδες του Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών της χώρας;»
