Ως βασιλέα μνημόνευσαν στην εξόδιο ακολουθία τον έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και οι 12 συνοδικοί Μητροπολίτες, μεταξύ των οποίων και ο Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης Άνθιμος.
Όπως έγινε γνωστό η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε κατά το βυζαντινό (και άκρως ξεπερασμένο) τυπικό. Κάθε φορά που αποκαλούσαν, τον εκλιπόντα, τον προσφωνούσαν «Αξιομακάριστε δούλε του Θεού ημών σε αποχαιρετούμε», προσθέτοντας «το Βασιλέως ημών γενόμενος», τονίζοντας πως είναι βασιλικής γενιάς.
Η εικόνα σύσσωμης της Εκκλησίας, όχι μόνο να αποκαλεί ως Βασιλιά τον έκπτωτο μονάρχη, αλλά και να ακούει αδιαμαρτύρητα τον γιο του Παύλο να παραχαράσσει την ιστορία, προκαλεί όνειδος.
Μεταξύ άλλων, ο Παύλος, είπε: «… Ήταν μια δύσκολη εποχή όταν ανέβηκες στο θρόνο, με συγκρούσεις και πάθη αβυσσαλέα και το αποτέλεσμα ήταν κάτι που δεν το θέλησε κανείς. Από την πρώτη στιγμή αντιστάθηκες και αναζήτησες τρόπο ανατροπής των πραξικοπηματιών. Η προσπάθειά σου απέτυχε αλλά δεν ήθελες μένοντας στην Ελλάδα να γίνεις η αιτία μίας νέας αιματοχυσίας…».
Στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος, αφού αντελήφθη ότι το σχέδιο για ένα δικό του πραξικόπημα δεν θα έφερνε καρπούς, καθώς ήταν αφελώς οργανωμένο, έφυγε για τη Ρώμη, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο, αφήνοντας τη χώρα στο έλεος των συνταγματαρχών. Ο τέως βασιλιάς αν και εγκατέλειψε την χώρα τον Δεκέμβριο του 1967 συνέχισε να λαμβάνει την βασιλική χορηγία από την Χούντα μέχρι το 1973. Ήδη όμως το 1970 είχε πουλήσει μια μεγάλη αγροτική έκταση στο Τατόι, έναντι πέντε εκατομμυρίων δολαρίων. Στη συνέχεια, με τις ευλογίες της κυβέρνησης του Κων/νου Μητσοτάκη, φορτώθηκαν σε νταλίκες από το Τατόι με προορισμό την Αγγλία και την οικογένεια του τέως, αντικείμενα αμύθητης αξίας, ανάμεσα τους κλασικές και βυζαντινές αρχαιότητες.
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα νομιμοποίησαν και ευλόγησαν με την παρουσία τους και τη σιωπή τους ο Αρχιεπίσκοπος και οι Μητροπολίτες. Και για τους άλλους δεν γνωρίζουμε και ούτε μας ενδιαφέρει, ο δικό μας, όμως, Μητροπολίτης, ο κατά τα άλλα προοδευτικός, γιατί δέχθηκε να είναι παρών σε αυτή την προβληματική τελετή, στην οποία η δημοκρατία και η ιστορία αυτής κακοποιήθηκαν βάναυσα, εντός κι εκτός ιερού ναού; Ήταν μία τόσο σημαντική περγαμηνή για τον ίδιο και το βιογραφικό του η συμμετοχή του στην κηδεία ενός έκπτωτου μονάρχη; Μήπως η παρουσία του προκαλεί περισσότερο δυσαρέσκεια, παρά ικανοποίηση και μήπως επιτείνει τα πάθη και το κλίμα έντασης μεταξύ των μελών του ποιμνίου του, αντί να φέρνει την ειρήνη; Κάποιοι θα πουν ότι ήταν υποχρεωτικό, ως μέλη της Ιεράς συνόδου, να παρίσταντο και οι 12 Μητροπολίτες στην κηδεία. Πρώτον, τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί υποχρεωτικό όταν προσβάλλει τα δημοκρατικά αισθήματα κάποιου και δεύτερον, εάν δεν εφαρμόζεται στην Εκκλησία η ελεύθερη βούληση, μία από τις βασικές αρχές ρου χριστιανισμού, τότε πού εφαρμόζεται;
