Στα λόγια, όλες οι κυβερνήσεις και οι τοπικές αρχές, τιμούν, σέβονται και θαυμάζουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Όταν μάλιστα, πρόκειται για περιπτώσεις, όπως αυτή του Εβρίτη Δημήτρη Καρυπίδη, Παραολυμπιονίκη στην κολύμβηση, τα «λόγια» είναι ακόμη περισσότερα και πομπώδη. Τι γίνεται, όμως, άραγε, στην πράξη; Στην καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών; Ισχύει ο ίδιος σεβασμός και το ίδιο ενδιαφέρον; Η απάντηση είναι σαφής: Όχι.
Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται μέσα από πολλές ιστορίες ανάπηρων συνανθρώπων μας, που καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με αυτή ακριβώς την έλλειψη σεβασμού και πολιτισμού. Οδηγοί που σταθμεύουν σε θέσεις για ΑμεΑ, ράμπες κλεισμένες από πάσης φύσεως οχήματα και εμπόδια, πεζοδρόμια γεμάτα από τραπεζοκαθίσματα ή εμπορεύματα που δυσχεραίνουν σημαντικά την κίνησή τους.
Θα περίμενε, όμως, κανείς, κάτω από το «ναό της Δημοκρατίας», το ελληνικό Κοινοβούλιο, και στα πολλά μέτρα της Πλατείας Συντάγματος, πως θα υπήρχε έστω μία ράμπα πρόσβασης για αναπηρικά αμαξίδια. Κι όμως. Στο βίντεο που ανάρτησε ο ίδιος ο Δημήτρης Καρυπίδης, θα δείτε πως η ελεύθερη, αυτόνομη πρόσβαση στην πλατεία και στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι απλά αδύνατη. Πρόκειται για μία απόλυτα ντροπιαστική κατάσταση, την οποία καμία κυβέρνηση, καμία δημοτική αρχή, κανένα υπουργείο, όποιος φορέας κι αν είναι αρμόδιος τελοσπάντων, δεν φρόντισε να αλλάξει μέχρι σήμερα. Για ποια χώρα που γέννησε τον πολιτισμό μιλάμε, λοιπόν, όταν ακόμη και στα πιο απλά και αυτονόητα δεν έχουμε να παρουσιάσουμε απολύτως τίποτα; Ρητορικό ερώτημα και τα σχόλια, δικά σας.
