Πριν από δύο εικοσιτετράωρα, εισήχθη εσπευσμένα, στην εντατική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, ο χειριστής του γερανού, ο οποίος εκτελώντας εργασίες στο εργοτάξιο φυσικού αερίου στην περιοχή του Απαλού, χτύπησε στα ηλεκτροφόρα καλώδια και πήρε φωτιά, καθώς ήρθε σε επαφή με ηλεκτρικό ρεύμα υψηλής τάσης. Ο χειριστής του γερανοφόρου οχήματος, έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου και συγκεκριμένα στην ειδική μονάδα εγκαυμάτων. Η κατάσταση του άτυχου χειριστή, παραμένει κρίσιμη.
Η ανακοίνωση των Εργατικών Σωματείων Νομού Έβρου, για το εργατικό ατύχημα στον Απαλό, σήμερα μια μέρα όπως αυτή, ας αφυπνίσει την σκέψη όλων μας και ας γίνουμε ένα, απέναντι στην εργατική εκμετάλλευση και σε κάθε εργασιακή ασυδοσία….
«Ένας ακόμα εργάτης χειρίστης γερανού, δίνει μάχη για τη ζωή του. Αυτή τη φορά στο εργοτάξιο που κατασκευάζεται ο σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου (FSRU) στην περιοχή του Απαλού Αλεξανδρούπολης.
Ευχόμαστε ο συνάδελφος να κερδίσει τη μάχη, να βγει γερός και δυνατός! Εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράσταση μας στην οικογένεια και στους οικείους του. Ταυτόχρονα νιώθουμε οργή που η λίστα των εργατικών «ατυχημάτων» μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Ακόμα και σε τέτοια ‘εμβληματικά έργα’ που εγκαινιάζουν πρωθυπουργοί, επιχειρηματίες, πολιτικοί των ΗΠΑ και για ‘βιτρίνα’ προβάλλουν τα μέτρα ασφάλειας των εργαζομένων, αποδεικνύεται ότι η εντατικοποίηση της δουλειάς για να τελειώσει το έργο είναι η ρίζα του κάκου! Και αυτό γιατί οι κατασκευαστικοί και ενεργειακοί όμιλοι για τα κέρδη τους δεν υπολογίζουν τις ανθρώπινες ζωές.
Μη τολμήσουν πάλι να μιλήσουν για απροσεξία και άτυχη στιγμή! Οι κυβερνήσεις διαχρονικά έχουν μεγάλες ευθύνες που τα εργοτάξια και οι χώροι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε αρένες θανάτου επειδή τα μέτρα Ασφάλειας θεωρούνται κόστος.
Το συγκεκριμένο τραγικό συμβάν έχει όμως και μια άλλη πλευρά που τα σωματεία μας σταθερά αναδεικνύουν και ειδικά μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζονται και
εκτελούνται έργα που έχουν να κάνουν με υποδομές μεταφοράς ενέργειας αλλά και επιχειρήσεις μεταφοράς Νατοϊκών εξοπλισμών. Αυτόματα, όλα αυτά εγκυμονούν τον κίνδυνο ενός μεγάλου βιομηχανικού τύπου ατυχήματος απειλώντας καταρχήν τη ζωή των εργαζομένων σε εργοτάξια και εγκαταστάσεις όπως του αεροδρομίου, του λιμανιού, του σιδηρόδρομου καθώς και των κατοίκων και του περιβάλλοντος της ευρύτερης περιοχής. Το βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε πρόβλεψη αλλά ούτε σχέδιο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση της 1ης Μάη, στις 10.30 μπροστά στο Δημαρχείο και εκτός των άλλων διεκδικήσεων, να απαιτήσουμε:
- Την άμεση διαλεύκανση των αιτιών του ατυχήματος και τον καταλογισμό των ευθυνών.
- Ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
- Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την κάλυψη όλων των κενών και την επαρκή στελέχωση των ελεγκτικών μηχανισμών. Την εντατικοποίηση των ελέγχων.
ΕΝΩΣΗ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΜΠΟΡΟΥΠΑΛΛΗΛΩΝ – ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ–ΦΕΡΩΝ–ΣΟΥΦΛΙΟΥ “Η ΕΝΟΤΗΤΑ”».
Όταν η ανθρώπινη ζωή υποτιμάται, στον βωμό του κέρδους του κάθε εργοδότη, τότε ο θάνατος ενός εργάτη, είναι μια σταγόνα στον ωκεανό ή η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Όλα αποτελούν ζήτημα της δικής μας οπτικής αντίληψης.
Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς – Μια αιματοβαμμένη ιστορική αναδρομή στο παρελθόν μας
Σικάγο 1886. Θεσσαλονίκη 1936. Σκοπευτήριο Καισαριανής 1944. Είναι κάποιες Πρωτομαγιές που αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη με κόκκινο χρώμα. Είναι άλλες που ξεθωριάζουν, ξεχνιούνται, μένουν μόνο σαν επέτειοι με άνευρες πορείες, παρελάσεις και πανηγυρικούς δεκάρικους. Μέρα παγκόσμιας διαμαρτυρίας ενάντια στην εκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας, μέρα που δίνει τη δυνατότητα στους εργάτες κάθε χώρας να νιώσουν μέλη της παγκόσμιας κοινότητας ή απλώς άλλη μια μέρα;
Μέρα αργίας; Μέρα απεργίας ή μήπως άλλη μια μέρα ανεργίας, όπως θα είναι άλλωστε και η αυριανή για όλους τους καταγεγραμμένους ανέργους και μη – που ζουν στην Ελλάδα;
Πολλοί προσπάθησαν να παραχαράξουν το νόημα της εργατικής Πρωτομαγιάς και να τη μετατρέψουν σε μια μέρα λουλουδιών…
Αλλοι κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε τυποποιημένη εκδήλωση και αργία. Ολοι εκείνοι όμως που απομυζούν τον ιδρώτα των εργαζομένων, αγωνιούν για το μέγεθος, τη μαχητικότητα και κυρίως την ενότητα των εργατικών συγκεντρώσεων κάθε Πρωτομαγιά.
Στην εργατική Πρωτομαγιά επιτέθηκαν όλα τα καθεστώτα του κόσμου, ενώ στις ΗΠΑ θέλουν να την εξαφανίσουν, και όχι τυχαία.
Εξάλλου από εκεί ξεκίνησαν όλα…
Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς ξεκινά το 1865. Τότε τέθηκε, για πρώτη φορά, το αίτημα του 8ωρου από τα εργατικά σωματεία των ΗΠΑ. Το 1885 η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) υποστηρίζει το αίτημα της 8ωρης εργασίας και καλεί σε πανεργατική απεργία την 1η Μαΐου 1886.
■ 1η Μαΐου 1886: Ο αγώνας ξεκινά από το Σικάγο. Απεργούν 350.000 εργάτες. Οι 185.000, κυρίως οικοδόμοι, πέτυχαν την εφαρμογή του 8ωρου.
■ 3 Μαΐου 1886: 6 εργάτες σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν από την αστυνομία σε συγκέντρωση στο εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, στο Χάρβεστερ.
■ 4 Μαΐου: Τα συνδικάτα κάλεσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Χαϊμάρκετ του Σικάγου. Η αστυνομία επιτέθηκε κατά της συγκέντρωσης. Κάποιος άγνωστος πέταξε βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες, ενώ πολλοί ακόμη τραυματίστηκαν. Η αστυνομία συνέλαβε πολλά στελέχη του εργατικού κινήματος. Οκτώ παραπέμφθηκαν σε δίκη. Οι Μίκαελ Σβαμπ, Οσκαρ Νιμπ και Σάμουελ Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολυετή φυλάκιση.Ο Λούις Λινγκ βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, ενώ οι Αύγουστος Σπάις, Αντολφ Φίντεν, Τζορτζ Ενγκελ και Αλμπερτ Πάρσον καταδικάστηκαν σε θάνατο και τους κρέμασαν στις 11 Νοεμβρίου 1887.
■1890: Το Συνέδριο της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι αποφασίζει να καθιερωθεί η Πρωτομαγιά ως ημέρα εργατικών διεκδικήσεων, σε όλες τις χώρες, αρχίζοντας από την 1η Μαΐου 1890.
■ 1891: Την Πρωτομαγιά ο Σταύρος Καλλέργης και άλλοι 12 σοσιαλιστές φωτογραφήθηκαν μαζί «σαν συμβολική συμμετοχή στην παγκόσμιο επέτειο και διαμαρτυρία των εργατών».
■ 1893: Η πρώτη μεγάλη και δημόσια εκδήλωση των εργατών και σοσιαλιστών στην Ελλάδα αφιερωμένη στην Πρωτομαγιά. Συγκεντρώθηκαν περίπου 500 άτομα στο αρχαίο στάδιο πίσω από το Ζάππειο.
■ 1909: Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στη Θεσσαλονίκη, η οποία ήταν ακόμη υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η πρώτη μαζική εργατική διαδήλωση στην ιστορία της πόλης. «Στο πλήθος υπάρχουν Ελληνες, Βούλγαροι, Τούρκοι και Εβραίοι. Ολοι τους κρατούν στα χέρια το έμβλημα του Συνδέσμου Εργατών Θεσσαλονίκης, το χέρι ενός εργάτη που κρατά σφυρί», γράφει ο Πολ Ντιμόν στο βιβλίο του, Θεσσαλονίκη 1850-1918.
■ 1924: Την Πρωτομαγιά του 1924 ισχύει στρατιωτικός νόμος. Παρά την απαγόρευση, εργάτες συγκεντρώνονται στο κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών (πλατεία Κοτζιά). Γίνονται συμπλοκές. Σκοτώνεται ένας εργάτης και τραυματίζονται 12. Τραυματίζονται και 5 στρατιώτες. Γίνονται πολλές συλλήψεις.
■ 1936: Πανεργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη και κήρυξη πανεργατικής απεργίας. Σοβαρά γεγονότα με πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για να γράψει τον «Επιτάφιο».
■ 1942: Παρά τις απαγορεύσεις από τις Αρχές Κατοχής 1.500 εργάτες τεσσάρων μηχανουργείων του Πειραιά και οι εργαζόμενοι του εργοστασίου σιγαρέτων Παπαστράτου κατέβηκαν σε απεργία. Στάση εργασίας έγινε και στους Σιδηροδρομικούς.
■ 1944: Η τραγικότερη από όλες τις Πρωτομαγιές. Πλησιάζει το τέλος της Κατοχής. Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής εκτελούνται από τους ναζί 200 κομμουνιστές κρατούμενοι.
■ 1945: Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς πραγματοποιήθηκε Πέμπτη, 10 Μαΐου το πρωί, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ηταν η πρώτη δημόσια συγκέντρωση μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά του 1944. Μαζεύτηκαν 40.000 άτομα, ξεπερνώντας κάθε πρόβλεψη.
■ 1960: Η πρώτη ενωτική Πρωτομαγιά και η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση μετά το 1947, παρά την άρνηση της κυβέρνησης (ΕΡΕ) να δώσει άδεια. Η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές με δεκάδες τραυματίες.
■ 1963: Για πρώτη φορά, από το 1946, δόθηκε άδεια συγκέντρωσης του εορτασμού της Πρωτομαγιάς σε ανοιχτό χώρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τη συγκέντρωση συγκάλεσαν 82 σωματεία, που ήταν σε αντίθεση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη (20.000 εργαζόμενοι). Αυτή την περίοδο οι συγκεντρώσεις είναι μαζικές και ενθουσιώδεις. Δείχνουν την αλλαγή του πολιτικού κλίματος.
■ Αυτή η δραστηριότητα διακόπτεται με τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, καθώς με τον Ν. 380/1968, η δικτατορία μετατρέπει την Εργατική Πρωτομαγιά σε υποχρεωτική αργία.
■ 1975: Πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη, μετά τη δικτατορία, ενωτική πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση.
■ 1978: Με απόφαση των αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων γίνεται χωριστή συγκέντρωση σε σχέση με τη ΓΣΕΕ. Βασικός λόγος, η άρνηση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και στην εφαρμογή του αναλογικού συστήματος εκλογών.
■ 1982: Μεγάλη ενωτική συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως. Ψηφίζεται ο Ν. 1264 για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες καταργώντας τον Ν. 330/76.
■ 1986: Χωριστή Πρωτομαγιά εξαιτίας νέας κρίσης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προκαλούν απεργιακούς αγώνες. Αλλάζουν οι συσχετισμοί δύναμης στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ. Η πλειοψηφία περνά στην Αριστερά. Δικαστική απόφαση ανατρέπει την εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Διορίζεται μονοπαραταξιακή από στελέχη της ΠΑΣΚΕ. Η συνδικαλιστική αντιπολίτευση αρνήθηκε να μπει στη διορισμένη διοίκηση. Επέρχεται διάσπαση στον συνδικαλιστικό χώρο. Αποκατάσταση της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος το 1989, στο 25ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
■ 1989 έως σήμερα: Αρχίζει να παρουσιάζεται κάμψη των συγκεντρώσεων της Πρωτομαγιάς. Αρχίζουν να αποδομούνται οι εργασιακές σχέσεις. Η κατάσταση επιτείνεται από τις χωριστές συγκεντρώσεις.
